Δεν είναι δικαιολογία οι άδειες εξέδρες και η αποβολή του Ευαγγέλου.

Όταν είσαι Παναθηναϊκός και παίζεις στο γήπεδό σου είναι ντροπή να γλιτώνεις όχι από απλή ήττα, αλλά από διασυρμό.

Αν οι παίκτες του Λεβαδειακού το πίστευαν, θα είχαν πετύχει δύο και τρία γκολ μέσα στη Λεωφόρο.

Για τόσα γκολ και ίσως περισσότερα ήταν η ομάδα του Ουζουνίδη. Να μασάς και να φτύνεις.

Δεν βλεπόταν ο αποψινός Παναθηναϊκός. Λες και ήταν μια ομαδούλα της σειράς.

Ακόμα και στο πρώτο ημίχρονο ο Λεβαδειακός ήταν πιο ομάδα στο γήπεδο.

Σωστά στημένος και με σχέδιο πρώτα να κρατήσει την εστία του ανέπαφη και μετά να φεύγει στην κόντρα.

Αυτό του βγήκε μετά το 65 και για ένα τέταρτο περίπου που έχανε τη μία ευκαιρία μετά την άλλη.

Τότε που ο Παναθηναϊκός έπαθε μπλακ άουτ και ο Ουζουνίδης δεν ήξερε τι να πρωτοκάνει.

Όλοι οι παίκτες του πλην του γκολκίπερ ήταν για αλλαγή. Ήταν εκτός τόπου και χρόνου.

Το τριφύλλι στάθηκε πολύ τυχερό που πήρε τον βαθμό απέναντι σε μια πολύ καλά δουλεμένη ομάδα.

Οι παίκτες του από την αρχή δεν πατούσαν καλά και έπαιζαν προβλέψιμα.

Κατά διαστήματα έμοιαζαν χαμένοι, σα να μην τους πήγαινε καθόλου το ματς και δεν έκαναν τίποτα για να συνέρθουν.

Μόνο από τις φανέλες καταλάβαινε κάποιος ότι αυτή η ομάδα είναι ο Παναθηναϊκός.

Στις δύο πρώτες αγωνιστικές ο θαυμάσιος Λεβαδειακός όχι μόνο δεν έχασε από ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό, αλλά ήταν πολύ ανώτερος σαν ομάδα και κανονικά έπρεπε να πανηγυρίζει ισάριθμες νίκες.

Και μιλάμε για μία ομάδα που σώθηκε στα χαρτιά και ο προγραμματισμός της άρχισε πολύ αργά.

Τα κατάφερε, όμως, σε χρόνο ρεκόρ να πάρει καλό προπονητή, ορισμένους ποιοτικούς παίκτες και να φτιάξει ένα δυνατό σύνολο.

Ο γερο-Μπραντάο κρατιέται μια χαρά, ενώ ο Γιουσούφ με τον Γιακουμάκη είναι γρήγοροι και επικίνδυνοι.

Εξαιρετική δουλειά κι από τους Λεονάρντο, Νιάσε.

Η ομάδα της Βοιωτίας έχει κάνει το καλύτερο ξεκίνημα της δεκαετίας και το μέλλον της ανήκει.