Το δύσκολο για τους παικταράδες μας ήταν να φτάσουν στον τελικό.

Εκεί δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάρουν το χρυσό.

Όχι γιατί έχουμε ομαδάρα, αλλά επειδή αυτά τα παιδιά ήταν αποφασισμένα από την αρχή της διοργάνωσης να ανέβουν στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου.

Το έλεγε η καρδούλα τους. Ακόμα κι όταν το ξεκίνημά τους δεν ήταν καλό.

Σήκωσαν κεφάλι, έδειξαν χαρακτήρα και πήραν  αυτό που του άξιζε.

Στα μάτια μου δεν θα έπεφταν αν έχαναν το ματς από τους Ισραηλινούς. Ήταν ήδη νικητές.

Από το παιχνίδι με τους Λιθουανούς φάνηκε ότι η εθνική μας πάει για κάτι μεγάλο.

Και το απέδειξε στον ημιτελικό με το φαβορί Ισπανία. Μια μπουκιά την έκανε.

Ο Παπαθεοδώρου έκανε εξαιρετική δουλειά και του αξίζουν πολλά μπράβο.

Όπως και στους αθλητές, οι οποίοι έδειξαν ότι εκτός από ταλέντο διαθέτουν και προσωπικότητα.

Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο η προσωπική τους δικαίωση θα έρθει όταν οι ομάδες τους συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να επενδύσουν πάνω τους και να τους αφήσουν να δείξουν τι μπορούν να κάνουν.

Είναι κρίμα κι άδικο από το θεό αυτά τα παιδιά να ζεσταίνουν τους πάγκους η, να δίνονται σε μικρές ομάδες για να «ψηθούν» και στο τέλος να «καούν».

Το ελληνικό μπάσκετ είναι εδώ. Διαθέτουμε πολύ καλούς παίκτες και ο κόσμος θέλει να τους βλέπει.

Αυτό πρέπει να γίνει με τον Χαραλαμπόπουλο, τον Κόνιαρη, τον Δίπλαρο, τον Καρρά, τον Μουράτο, τον Λούντζη και τ’ άλλα παιδιά.

Μέσα από τα παιχνίδια θα βρουν τον απαραίτητο αγωνιστικό ρυθμό και την κατάλληλη ψυχολογία να ξεδιπλώσουν τις αρετές τους και να καταξιωθούν.

Δεν φτάνει μόνο η σκληρή δουλειά. Οι πρωταθλητές Ευρώπης έχουν ανάγκη να νιώσουν ότι υπάρχει εμπιστοσύνη στο πρόσωπό τους.

Μόνο τότε βαθιά μέσα τους θα έχουν δικαιωθεί για το χρυσό μετάλλιο του Ηρακλείου που κέρδισαν με το σπαθί τους. Κανένας δεν τους χάρισε τίποτα.

Τα κατάφεραν γιατί είναι μάγκες…