Δεν είναι ωραίο να γίνεται εκδήλωση για τα 30 χρόνια από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ στο ΣΕΦ και να απουσιάζουν ο Γκάλης και ο Γιαννάκης.

Ούτε είναι ωραίο μία ημέρα αργότερα να βγαίνει ο Βασιλακόπουλος να μιλάει για μικρότητες και να του απαντά ο Γκάλης με θυμό και πίκρα.

Είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει σοβαρό θέμα ανάμεσα στους παλιούς άσους και στο αφεντικό του ελληνικού μπάσκετ.

Και για να μην κρυβόμαστε τα προβλήματα δεν έχουν προκύψει τώρα πρόσφατα.

Χρόνια κρατάει αυτή η ιστορία. Για διάφορα θέματα.

Το τι θα κάνουν μεταξύ τους είναι αυστηρά προσωπικό. Η εθνική ομάδα, όμως, είναι υπόθεση όλων.

Και δεν μιλάμε για οποιαδήποτε εθνική, αλλά για εκείνη που ένωσε τους Ελληνες και τους έβγαλε στους δρόμους.

Από τη στιγμή που ο Γκάλης δίνει συνέντευξη στην κρατική τηλεόραση και μιλά με τόση συγκίνηση γι’ αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές, σημαίνει ότι βαθιά μέσα του θέλει να τις ξαναζήσει μέσω των εορταστικών εκδηλώσεων που γίνονται συχνά.

Είναι κρίμα να βλέπουμε μετά από τόσα χρόνια όλα τα παιδιά που μας έκαναν υπερήφανους και να απουσιάζουν δύο γίγαντες.

Μέχρι πέρυσι δεν εμφανιζόταν ο Γκάλης, φέτος δεν πήγε ούτε ο Γιαννάκης.

Είναι πια μεγάλοι άνθρωποι και κάνουν αυτό που νομίζουν σωστό.

Οι επέτειοι, όμως, για το 1987 δεν γίνονται για τον Βασιλακόπουλο και τον Πολίτη. Αλλά για τον κόσμο και τους ίδιους.

Να θυμηθούν οι παλιότεροι, να μάθουν οι νέοι και να τιμηθούν αυτοί που με τον άθλο τους άλλαξαν την πορεία του ελληνικού αθλητισμού.

Ο Γκάλης δήλωσε ότι η μεγαλύτερη του χαρά είναι να βλέπει τους Ελληνες ενωμένους και χαρούμενους.

Ε, αυτό θέλουν και οι Ελληνες να βλέπουν από την ομάδα του 1987.

Άλλο τα προσωπικά κι άλλο η εθνική ομάδα που είναι πάνω απ’ όλους και όλα…

Και στο κάτω κάτω δεν μπορούν για δύο ώρες να τα “ξεχάσουν” όλα για να τιμήσουν την εθνική;

Ας βρεθούν μαζί και να μην μιλήσουν. Οι πρώτοι θα είναι η, οι τελευταίοι;

Να παραδειγματιστούν απο τον Φιλίππου που και σε αυτόν φέρθηκαν άσχημα την εποχή Τρινκιέρι, όμως ο Νίκος ξέρει πάντα να τιμά την εθνική ομάδα.