Ήμουν μόλις 8 χρόνων το 1973 όταν ο πατέρας μου με πήγε στο Καραϊσκάκη και παρακολουθήσαμε τον τελικό Ρεάλ – Τσέλσι για το τότε κύπελλο Κυπελλούχων.

Το ματς τελείωσε 1-1 και χρειάστηκε δεύτερο παιχνίδι γιατί τότε δεν υπήρχαν πέναλτι.

Στη ρεβάνς στο ίδιο γήπεδο, που δυστυχώς δεν μπορέσαμε να πάμε, η ομάδα του Λονδίνου κατέκτησε το τρόπαιο κερδίζοντας με 2-1.

Όταν ήρθε στην Ελλάδα η περίφημη Ρεάλ όλοι ήταν με τους Ισπανούς.

Από αντίδραση πήγα με τους Άγγλους και δεν το μετάνιωσα ποτέ.

Έγινα, μάλιστα, μέλος της Τσέλσι και για αρκετά χρόνια πλήρωνα συνδρομή.

Έχω αγαπήσει αυτή την ομάδα, έχω δεθεί μαζί της και την παρακολουθώ από πολύ κοντά.

Απόψε είναι μία ακόμα γιορτή, διότι δεν είναι και μικρό πράγμα να γίνεσαι πρωταθλητής Αγγλίας.

Και χωρίς καμία αμφιβολία η Τσελσάρα είναι η ομάδα της 15ετίας στο νησί, διότι με τον Αμπράμοβιτς από το 2003 έχει κατακτήσει 14 τίτλους.

Ένα Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Γιουρόπα Λιγκ, πέντε πρωταθλήματα, τέσσερα κύπελλα και τρία Λιγκ Καπ.

Κι έπεται συνέχεια. Σύντομα θα σηκώσουμε ένα ακόμα κύπελλο Αγγλίας κι έχει ο Θεός.

Συμφωνώ με αυτούς που λένε ότι η φετινή Τσέλσι δεν είχε την πίεση της Ευρώπης.

Και θα προσθέσω ότι δεν έπαιξε τη μεγάλη μπάλα.

Είναι, όμως, ομάδα από ατσάλι. Έχει τεράστια προσωπικότητα και της πήγε γάντι ο Κόντε και το σύστημα με τους τρεις στην άμυνα.

Όπως έφτιαξε και την σούπερ Γιουβέντους.

Οι πληροφορίες μου λένε ότι ο Κόντε θα μείνει και ο Αμπράμοβιτς θα του πάρει δύο, τρεις παικταράδες.

Ο Κόστα πάει για Κίνα και τούτη τη στιγμή ο πιο πιθανός υποψήφιος είναι ο Μοράτα.

Προσωπικά καίγομαι για τον Αζάρ, τον οποίο έχει βάλει στο μάτι η Ρεάλ.

Στα μεγάλα γραφεία μάνατζερ κυκλοφορεί ότι η βασίλισσα έχει ρίξει στο τραπέζι ανταλλαγή με τον  Μπέιλ.

Οι Ισπανοί θέλουν και τον Κουρτουά, ο οποίος είναι τερματοφυλακάρα, όμως στην καρδιά μου κανένας δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον γίγαντα Τσεχ…