Βρίσκομαι σε ολιγοήμερες διακοπές, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην παρακολουθήσω τον τελικό της Άννας Κορακάκη.

Όχι μόνο γιατί ήταν από τα φαβορί για μετάλλιο, αλλά επειδή πριν καιρό είχα ακούσει τον πατέρα της και προπονητή της να εξηγεί τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ετοιμαζόταν η Άννα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Προφανώς, είμαι άσχετος με την σκοποβολή, όμως ζω μέσα στον αθλητισμό και μπορώ να ξεχωρίσω τα αυθεντικά ταλέντα.

Όπως η 20χρονη Κορακάκη που σήμερα είχε ένα μεγάλο όπλο.

Το χάλκινο μετάλλιο που είχε ήδη κατακτήσει.

Αυτό της έδωσε φτερά να περάσει δυναμικά στον τελικό κι εκεί έδειξε την κλάση της.

Όταν το 6-0 έγινε 6-6 και βρήκε τα ψυχικά αποθέματα να πάρει τη χρυσή νίκη.

Στη μονομαχία με την Γερμανίδα η δική μας αθλήτρια ήταν πολύ σίγουρη για τον εαυτό της.

Το άγχος της ήταν δημιουργικό και το πρόσωπό της ήταν ανέκφραστο, αλλά ήρεμο.

Μου έκανε εντύπωση ότι ήταν πολύ περιποιημένη-έκανε μπαμ το βαμμένο νύχι στα κόκκινα- δείγμα της τεράστιας ψυχολογίας που είχε.

Συν ότι βρισκόταν σε εξαιρετική αγωνιστική κατάσταση μετά από πολύ σκληρή προετοιμασία.

Η Δραμινή σκοπεύτρια έδωσε έναν πολύ ωραίο αγώνα και έδειξε ότι γεννήθηκε για να στεφθεί χρυσή Ολυμπιονίκης.

Το μέλλον είναι μπροστά της.

Είναι μόλις 20 χρόνων και στο χέρι της είναι να κατακτήσει τη διεθνή σκοπευτική σκηνή.

Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να παραμείνει προσγειωμένη και σοβαρή.

Να αγνοήσει τους Κοντονήδες και τους Καπράλους που στάθηκαν δίπλα της για τη λεζάντα και να σταθεί στα δικά της πόδια και του πατέρα της.

Κι όσων την βοηθούν χωρίς να επιδιώκουν η, να τους ενδιαφέρει η προβολή και η δημοσιότητα…

Έτσι θα εκτοξεύσει την καριέρα της, διότι μόνο η ίδια και η οικογένειά της ξέρουν πώς έφτασε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου στο κορυφαίο αθλητικό ραντεβού του πλανήτη.

Η Άννα Κορακάκη έγραψε ιστορία. Πλέον την έμαθε ο κάθε Έλληνας και μακάρι να αποτελέσει πρότυπο για τα νέα παιδιά που μόνο κέρδος θα έχουν στη ζωή τους αν ασχοληθούν με τον αθλητισμό.