Μια χαρά στάθηκε ο Παναθηναϊκός για πρώτο επίσημο ματς κόντρα στην ΑΙΚ που έχει δώσει 19 παιχνίδια.

Κι όπως την είδα θα είναι έκπληξη για τους πράσινους να μην προχωρήσουν στην Ευρώπη. Μετριότατη ομάδα.

Σημασία για το τριφύλλι έχει ότι κέρδισε χωρίς να δεχτεί γκολ.

Από το πουθενά οι Σουηδοί απείλησαν δύο φορές και  ο Στιλ χρειάστηκε να δείξει γρήγορα αντανακλαστικά.

Ο Παναθηναϊκός σαφώς ήταν ανώτερος σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να σκοράρει πιο νωρίς.

Μου άρεσε ότι ο Στραματσιόνι την έψαξε κι ανακάτεψε την τράπουλα πολλές φορές.

Ξεκίνησε με τρεις αμυντικούς κι έδωσε βάρος στο κέντρο.

Λεντέσμα, Ζέκα στον άξονα, Μέστο και Χουλτ στα άκρα και τον Γουακάσο να έχει ένα περίεργο ρόλο που μάλλον τον μπέρδεψε και μαζί όλη την ομάδα.

Ο Ιμπάρμπο έπαιζε πότε πίσω και πότε δίπλα στον Μπεργκ.

Στην επανάληψη ο Ιταλός ενίσχυσε το επιθετικό κομμάτι με τον Βιγιαφάνες και ο Παναθηναϊκός άλλαξε πολλούς σχηματισμούς.

Από 4-2-3-1 μέχρι και 4-4-2 όταν μπήκε και ο Λέτο.

Απέναντι σε μια πολύ αμυντική ομάδα ο Παναθηναϊκός προσπάθησε, έβγαλε καλές συνεργασίες και νίκησε δίκαια.

Το έχω ξαναπεί ότι για εμένα ο Βιγιαφάνες είναι παίκτης ενδεκάδας, διότι δίνει κίνηση και ζωντάνια στην ομάδα.

Η δεδομένη ποιότητά του βοηθά πολύ τους συμπαίκτες του.

Κορυφαίος πράσινος ήταν ο Μολέδο, ο οποίος κατάπιε τον αντίπαλο φορ και πέτυχε και το μοναδικό τέρμα.

Ο Λεντέσμα θα είναι ο ηγέτης των πρασίνων.

Ήταν άνετος, απλός, μοίραζε τη μπάλα και με τα δύο πόδια και ανέβαζε την αυτοπεποίθηση όλης της ομάδας.

Θετικός ήταν ο Ιμπάρμπο, ο οποίος κάνει πολλές δουλειές.

Ο Γουακάσο θα πρέπει να μιλήσει περισσότερο με τον προπονητή του για να καταλάβει τι του ζητάει.

Υπήρχαν διαστήματα που έμοιαζε σαν χαμένος και αψυχολόγητα χωνόταν στους πανύψηλους Σουηδούς. 

Σε γενικές γραμμές ο Παναθηναϊκός άρεσε στον κόσμο του και άφησε υποσχέσεις για το μέλλον.

Το καλό για τον προπονητή είναι ότι πλέον έχει πολλά όπλα στην φαρέτρα του και η ομάδα δείχνει πιο γεμάτη και πιο έμπειρη.