Η Louise Butcher είναι μία μαραθωνοδρόμος που έχει διπλή μαστεκτομή, έτρξε σε μαραθώνιο και μπήκε στο Βιβλίο των Παγκόσμιων Ρεκόρ Γκίνες.

Αναλυτικά όσα δήλωσε στο «People»:

«Αυτό που ήθελα να κάνω είναι να κανονικοποιήσω τη μαστεκτομή.

Τα ρεκόρ είναι εκεί για να καταρριφθούν, έτσι το Γκίνες βρήκε ένα ρεκόρ ότι θα ήμουν η πιο γρήγορη γυναίκα με διπλή μαστεκτομή.

Αυτό ήθελα – να θέλουν οι γυναίκες να το νικήσουν.

Είναι απλώς μέρος της κανονικοποίησης της μαστεκτομής και του να μην έχεις στήθος.

Οι άνθρωποι μιλούν για την απώλεια της θηλυκότητάς σου, την απώλεια της αίσθησης του εαυτού σου, το να είσαι γυναίκα και απλά ένιωθα ότι δεν υπήρχε κανένα θετικό σε αυτό».

«Υπάρχουν οφέλη, για να είμαι ειλικρινής: Δεν φοράω σουτιέν όταν κάνει ζέστη.

Δεν ιδρώνω. Και σκέφτηκα Θα ήθελα πολύ να δείξω τη θετική πλευρά του. Ειδικά το γεγονός ότι ζεις, ξέρεις. Ζεις. Δεν έχεις πεθάνει».

Στην περίπτωσή της, είχε έναν επιθετικό καρκίνο που δεν εμφανίστηκε καν στη μαστογραφία ρουτίνας που είχε μόλις λίγες εβδομάδες προτού βρει ένα «μικροσκοπικό κομμάτι κατά τη διάρκεια μιας αυτοεξέτασης πριν από δύο χρόνια.

Ο γιατρός την έστειλε στην κλινική μαστού για υπερηχογράφημα και «τότε ήταν που βρήκαν πέντε μυστηριώδεις περιοχές που έμοιαζαν λίγο ανώμαλες.

Έκαναν βιοψίες εκεί και δύο εβδομάδες αργότερα, μου είπαν ότι είχα λοβιακό καρκίνο του μαστού.

Οι περιοχές που βρήκαν ήταν μικροσκοπικές, αλλά όταν αφαίρεσα το στήθος μου, ήταν πέντε εκατοστά», είπε η Butcher για το πόσο γρήγορα μεγάλωνε ο καρκίνος.

Πέρασε από μια διαδικασία πένθους που διήρκεσε έξι μήνες. Λυπήθηκα να αποδεχτώ το σώμα που είχα.

Αλλά το πώς το ξεπέρασε ήταν «λόγω του τρεξίματος. Το τρέξιμο με έκανε να το αποδεχτώ περισσότερο.

Έπρεπε να εξελιχθώ σε κάτι άλλο χωρίς αυτά.

Όταν ξεκίνησα το τόπλες τρέξιμο, με έκανε να το αποδεχτώ ακόμη περισσότερο λόγω του τρόπου με τον οποίο ενδυνάμωσα και αποδεχόμουν τον εαυτό μου και έδειχνα τον εαυτό μου στους άλλους ανθρώπους.

Με έκανε να το αποδεχτώ περισσότερο γιατί δεν κρυβόμουν.

Η απόφαση να τρέξει τόπλες στον Μαραθώνιο του Λονδίνου τον Απρίλιο του 2024 ήρθε αφότου «σκέφτηκα ότι θα ήθελα να δω κάποια εκεί έξω να ζει – να είναι μια γεμάτη γυναίκα – χωρίς αυτά.

Απλά να δείχνετε ότι είστε δυνατές.

Ήξερα ότι έκανα άλλον έναν μαραθώνιο και σκέφτηκα, ίσως θα έπρεπε να το κάνω τόπλες για να γίνω πειραματόζωο για να δω γιατί υπάρχει τόσος πολύς αρνητισμός και από πού προέρχεται το στίγμα.

Και γι’ αυτό το έκανα». Οι αντιδράσεις, λέει, ήταν «πιο θετικές από όσο πίστευα ότι θα ήταν.

Και τώρα ανυπομονεί να συνεχίσει τον τόπλες μαραθώνιο και να βοηθήσει τους άλλους με την εικόνα του εαυτού τους, αναφέροντας ότι τα αγαπημένα της σχόλια είναι ότι «Άλλαξα τη νοοτροπία κάποιου άλλου ή τον τρόπο που νιώθουν για τον εαυτό τους.

Είναι τόσο ικανοποιητικό».

Τώρα, δύο χρόνια μετά την εγχείρησή της, είπε ότι ο καρκίνος «σε διδάσκει πραγματικά ότι το σώμα θα προσπαθεί πάντα και θα θεραπεύει και θα προσπαθεί πάντα να σε κρατά ζωντανό».

«Έχετε μεγαλύτερη επίγνωση του τι κάνει το σώμα παρά για το πώς φαίνεται.

Τώρα έχω καλύτερο σεβασμό για το σώμα μου από ό,τι στο παρελθόν.

Ποτέ δεν ήμουν τόσο fit με στήθος».