Ο Βιθέντε Ιμπόρα μίλησε για τον μεγάλο τελικό του Ολυμπιακού κόντρα στην Φιορεντίνα, τονίζοντας ότι η εντός έδρας ήττα από την Μακάμπι Τελ Αβίβ ήταν σημείο καμπής για τους «ερυθρόλευκους».

Αναλυτικά όσα δήλωσε:

«Ήταν μια περίπλοκη χρονιά, τρεις προπονητές συν τον ενδιάμεσο που συμμετείχε, τρία έργα, πολλοί παίκτες. Πολύ δύσκολο. Δεν ήταν σαν να πηγαίναμε σε έναν τελικό. Ακούγεται περίεργο. Δεν ήταν εύκολο. Ο Αντόνιο Κορδόν με έφερε εδώ στην αρχή της σεζόν με τον Ντιέγκο (Μαρτίνεθ) ως προπονητή, το φυσιολογικό θα ήταν να μην τελειώσει καλά η σεζόν όπως τελείωσε», είπε ο Βιθέντε Ιμπόρα σε συνέντευξή του στην ισπανική ιστοσελίδα «revelo»

 «Είμαι τυχερός. Οι συμπαίκτες μου, η αλήθεια είναι, με ρωτούν πολλά για τα Europa League που έχω κερδίσει. Κανένας από αυτούς δεν έχει, νομίζω, ευρωπαϊκό τίτλο και με ρωτάνε πολλά.  Δεν μου αρέσει να ζω στο παρελθόν, αλλά δεν μπορώ επίσης να  μην λέω τις εμπειρίες μου και να τους πω πράγματα που θέλουν να μάθουν για το πώς βιώνονται αυτοί οι τελικοί. Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα είναι πολύ ενθουσιασμένη με τον τελικό. Είναι ο πρώτος για τον σύλλογο στην ιστορία του.»

Στην πορεία προς τον τελικό, θεωρεί ότι το σημείο καμπής ήταν όταν η ομάδα έχασε στη φάση των «16», εντός έδρας, από τη Μακάμπι (1-4): 
«Όλοι πίστευαν ότι ήμασταν φαβορί και σκόραραν τέσσερα γκολ εναντίον μας στην έδρα μας. Στο δεύτερο παιχνίδι σκοράραμε έξι και το πιο σημαντικό είναι πώς τα καταφέραμε. Στη συνέχεια, η ομάδα συνειδητοποίησε ότι μπορεί να ανταγωνιστεί κάθε αντίπαλο. Και έτσι ήταν η Φενέρμπαχτσε, η Άστον Βίλα . Με τους Άγγλους δεν ήταν εύκολο παρά το σκορ και στα δύο παιχνίδια. Ο προπονητής τους, ο Έμερι έχει μεγάλη εμπειρία σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Γνωρίζω καλά το επίπεδο ανταγωνιστικότητάς του και δεν θα ήθελε να χάσει καθόλου.»

Για το μέλλον του είπε: «Σωματικά είμαι καλά, αυτό λένε τα δεδομένα των τελευταίων αγώνων. Το πρόβλημα μπορεί να είναι ο τραυματισμός στον αστράγαλο που με τραβάει πίσω, αλλά είμαι καλύτερα και μπορώ να παίξω αν θέλει ο προπονητής. Όσο πιστεύω ότι μπορώ να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό, θέλω να συνεχίσω να παίζω.

Το όνειρό μου θα ήταν να επιστρέψω στη Λεβάντε. Ακόμα κι αν είναι στη δεύτερη κατηγορία. Είναι ο σύλλογος μου. Έφτασα ως παιδί, με εκπαίδευσαν ως άνθρωπο, όπου έπαιξα για πρώτη φορά στην Ευρώπη όπως αυτοί, να έχω την οικογένειά μου, τους ανθρώπους μου. Έφτασα στη Λεβάντε στα 15 μου. Μου ενστάλαξε αξίες που προσπαθώ να ενσταλάξω στα παιδιά μου, γνωρίζω τον σύλλογο, με πνεύμα, ξέρει να σηκώνεται πολλές φορές και θέλω να βοηθήσω με την εμπειρία μου .Με αυτό που μου δίνει η σωματική διάπλασή μου. Είμαι καλά εδώ στην Αθήνα, αλλά δεν θα ήθελα να αποσυρθώ χωρίς να φορέσω ξανά τη φανέλα.»