Δίκαιη η ισοπαλία στην Τούμπα. Ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ πήραν αυτό που άξιζαν.

Στα πρώτα 45 λεπτά ο Γιάννης φοβόταν το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.

Ήταν ένα κλασικό ματς τακτικής. Πώς η μια ομάδα θα εξουδετερώσει την άλλη.

Πρέσινγκ ψηλά, προσωπικές μονομαχίες, πολύ τρέξιμο, καλύψεις χώρων, ήταν μάχη. Έπεσαν κορμιά.

Δεν είδαμε ματς επιπέδου. Ούτε κυκλοφορία με σκοπό την ανάπτυξη, ούτε φάσεις μπροστά στις δύο εστίες, με εξαίρεση την τελευταία με τον Μεϊτέ.

Στην επανάληψη το σκηνικό άλλαξε με το γκολ του Ελίασον.

Από εκεί και πέρα ο ΠΑΟΚ πήρε τα ηνία του ματς, πίεσε την Ενωση και ισοφάρισε φυσιολογικά.

Νωρίτερα είχε προειδοποιήσει με το δοκάρι του Ντεσπόντοφ. Κι ο Κωνσταντέλιας είχε μια πολύ καλή ευκαιρία να σκοράρει.

Αυτό που δεν μου άρεσε στους δυο προπονητές ήταν το εξής. Ο μεν Λουτσέσκου αδικαιολόγητα άφησε ξανά τον φορμαρισμένο Βούλγαρο στον πάγκο, ο δε Αλμέιδα απέτυχε να κρατήσει τον ΠΑΟΚ μακριά από την περιοχή της ομάδας του μετά το 0-1.

Η ΑΕΚ του δευτέρου ημιχρόνου έπαιξε πολύ με τον χρόνο και το πλήρωσε. Δεν γίνεται να προηγείσαι στο 47΄ και να γυρίζεις πίσω. Ναι μεν παραμένει αήττητη στα ντέρμπι, αλλά αν αγωνιζόταν διαφορετικά ίσως να είχε φύγει από την Θεσσαλονίκη με το τρίποντο.

Ο δε ΠΑΟΚ έπαιξε επιθετικά μόλις δέχθηκε το γκολ. Όφειλε να είναι πιο τολμηρός από την αρχή του ματς.

Το καταλαβαίνω ότι ο Ρουμάνος φοβόταν να ανοίξει την ομάδα του, αλλά το ρίσκο είναι στο ποδόσφαιρο και ειδικά μια ομάδα που με νίκη θα έφευγε μπροστά πέντε βαθμούς.