Ο Παναθηναϊκός είναι ακόμη ομάδα του Γιοβάνοβιτς. Ο Τερίμ θα χρειαστεί χρόνο για να βάλει τη σφραγίδα του.

Με τον ΠΑΣ, πάντως, προσπάθησε να αλλάξει λίγο το στιλ του παιχνιδιού της ομάδας. Κάποια πράγματα είναι εύκολα αναγνώσιμα.

Το πρώτο που μου άρεσε ήταν ότι η μπάλα δεν πήγαινε συνέχεια πίσω στον Μπρινιόλι. Ούτε ο Ιταλός συμμετείχε στο χτίσιμο του παιχνιδιού όπως γινόταν συνεχώς επί Γιοβάνοβιτς.

Οι ακραίοι άλλαξαν πτέρυγες με ανάποδα πόδια και είχαν την εντολή να συγκλίνουν προς τον άξονα, έτσι ώστε ο Παναθηναϊκός να έχει υπεροπλία στον χώρο του κέντρου.

Ο δε Μπερνάρ έπαιξε πιο κοντά στον Ιωαννίδη, γι’ αυτό και ο Ελληνας φορ περιόρισε τη δράση του εκτός περιοχής. Αγωνίστηκε πιο φουνταριστός και πέτυχε ένα πανέμορφο γκολ.

Ο Παναθηναϊκός έπαιξε για μία ώρα σε υψηλή ένταση και γι’ αυτό μετά… κάθισε. Ίσως είναι και θέμα φυσικής κατάστασης όπως είπε ο Τούρκος προπονητής ρίχνοντας καρφάρα για τον Γιοβάνοβιτς.

Ο νέος προπονητής των πράσινων θέλει να βλέπει πιο γρήγορο ποδόσφαιρο με κατοχή μπάλας και ουσιαστικό πρέσινγκ, έτσι ώστε  η ομάδα του να ανακτά μπάλα και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αντεπίθεση.

Από εκεί και πέρα ο Τερίμ παίζει ψηλά και αυτό είναι μεγάλο ρίσκο. Διότι για να παίζεις έτσι θα πρέπει να έχεις και τους κατάλληλους παίκτες. Κι ο Παναθηναϊκός δεν τους έχει.

Θα περιμένω και τ’ άλλα ματς που έρχονται για να γράψω περισσότερα, πάντως έτσι όπως είναι δομημένη αυτή η ομάδα θα εκτεθεί αν παίζει ψηλά. Ειδικά στα ντέρμπι.