Με τον Γιάννη Ιωαννίδη είχα συναντηθεί αρκετές φορές. Μέχρι και στη Φλώρινα για τα «Πρέσπεια» του Γιώργου Λιάνη.

Τα είχαμε πει και επαγγελματικά και προσωπικά. Μάλιστα, όταν ήταν υφυπουργός αθλητισμού και κατήργησε το ιδιώνυμο του Ορφανού είχε αντιδράσει στην τοποθέτησή μου ότι έκανε λάθος. Ευγενέστατος και κυρίως ήρεμος.Όπως, άλλωστε, ήταν εκτός παρκέ.

Ο κόσμος ίσως έχει σχηματίσει μια άλφα γνώμη για τον ξανθό του ελληνικού μπάσκετ. Από αυτά που έβλεπε στην τηλεόραση.

Η αλήθεια, όμως, είναι τελείως διαφορετική. Υπήρξε μια ισχυρή προσωπικότητα και ένας εκρηκτικός χαρακτήρας που ζούσε τα πάντα στα άκρα, αλλά ήταν πολύ συναισθηματικός και δίκαιος. Κι έξω καρδιά στην παρέα.

Λάτρευε τη σύζυγό του και η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή του ήταν όταν έγινε πατέρας. Άργησε, αλλα ο θεός δεν τον άφησε με το παράπονο ότι ποτέ δεν απέκτησε παιδί.

Ο Ιωαννίδης είχε ορκισμένους φίλους και ορκισμένους εχθρούς. Προληπτικός μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε. Και γεννημένος νικητής. Η προσωποποίηση του πολεμιστή.

Ήταν ιδιαίτερα μορφωμένος και με πολλές ευαισθησίες για τον ελληνικό πολιτισμό και άτομα που είχαν διάφορα προβλήματα. Όπου μπορούσε βοηθούσε.

Για εμένα ο Γκάλης, ο Βασιλακόπουλος, ο Φίλιππας Συρίγος και ο ξανθός ήταν οι άνθρωποι που έβαλαν το μπάσκετ στα σπίτια μας. Τεράστια η προσφορά του στο άθλημα και φυσικά σε όλες τις ομάδες που δούλεψε με εξαιρετική επιτυχία.

Ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος και με τίμησε όταν κάποια στιγμή οι δυο μας συζητήσαμε πολύ δυνατά πράγματα που εννοείται ότι τα κρατάω για εμένα. Μου έβγαλε τα εσώψυχά του και μίλησε μέσα μου. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα. Ποτέ δεν πρόκειται να τον ξεχάσω, διότι απλά ο ξανθός δεν ξεχνιέται.

Καλό παράδεισο, Γιάννη Ιωαννίδη.