Εγώ τα έλεγα πριν από το ντέρμπι της Θεσσαλονίκης για τον Παπαπέτρου, ο οποίος τα κατάφερε να έχουν παράπονα και ο ΠΑΟΚ και ο Αρης.

Πριν το παιχνίδι, όμως, δεν έβγαλαν άχνα. Όχι απαραίτητα να τοποθετηθούν για τον συγκεκριμένο διαιτητή, αλλά για το γεγονός ότι σε ένα τέτοιο ματς δεν ορίστηκε ξένος όπως θέλουν όλοι οι μεγάλοι.

Να είστε σίγουροι ότι θα έχουμε τεράστια προβλήματα με αυτή την ιστορία.

Αγωνιστικά ήταν ένα παιχνίδι που ήδη το έχουμε ξεχάσει. Ο ΠΑΟΚ είχε τη μπάλα στα πόδια του, αλλά για μια ακόμη φορά δεν είχε λύσεις να βρει φάσεις για γκολ και ο Αρης ήταν μια κλασική ομάδα του Μάντζιου. Πολύ σφιχτή στην άμυνα με στόχο να μην χάσει.

Κι ασφαλώς κερδισμένοι είναι οι κίτρινοι, διότι έχουν κάνει 18 μεταγραφές, άλλαξαν προπονητή και σε ένα παραδοσιακά απαιτητικό αγώνα στάθηκαν όρθιοι. Κέρδισαν χρόνο, δηλαδή.

Αντίθετα, ο ΠΑΟΚ, παρά το γεγονός ότι γέμισε στο κέντρο, έδειξε ότι ακόμα δεν έχει βρει τον τρόπο να γίνεται απειλητικός. Έχει την κατοχή, ελέγχει τον ρυθμό, πιέζει, όμως είναι ακίνδυνος.

Ο δε Σαμάτα αδυνατεί να κάνει ακόμα και τελική! Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το αν αξίζει η, όχι, αλλά με το πώς παίζει η ομάδα του Λουτσέσκου.

Μου θυμίζει την εθνική που ο σέντερ φορ πρώτα ξεκινά να αμύνεται και μετά έχει στο μυαλό του πώς να σκοράρει.

Έτσι όπως παίζει ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να διακριθεί ο Σαμάτα και ο κάθε Σαμάτα. Θυμάστε τον Τσόλακ; Ίδια  περίπτωση. Τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Ενώ όταν ο ΠΑΟΚ  πήρε το πρωτάθλημα έπαιζε για τον Πρίγιοβιτς.

Δεν λέω να γίνει το ίδιο, γιατί δεν είναι σωστό και από κάποιο σημείο και μετά η ομάδα γίνεται προβλέψιμη και πιο εύκολα αντιμετωπίσημη.

Αλλά χρειάζονται όλα κι όχι μονοδιάστατο στιλ ποδοσφαίρου.

Γι’ αυτό, άλλωστε, γίνονται οι προπονήσεις. Για να δοκιμάζουν οι προπονητές διάφορες τακτικές και σχηματισμούς.

Σαφώς ακόμα είναι η αρχή της σεζόν και ο κόσμος οφείλει να κάνει υπομονή. Ο Λουτσέσκου είναι έμπειρος και ξέρει τι πρέπει να αλλάξει.