Θα δείξει εμπάθεια όποιος πατήσει πάνω στο χθεσινό ματς στο Παρίσι για να «πυροβολήσει» την εθνική ομάδα. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει η διαφορά είναι τόσο μεγάλη που οι Γάλλλοι ούτε καν γκάζωσαν για να μας κερδίσουν.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνουμε το άσπρο μαύρο και να λέμε ότι χάσαμε από τη διαιτησία.  Ίσα ίσα που ο Λαόθ θα μπορούσε να δώσει την εσχάτη των ποινών στο σπρώξιμο του Μπάλντοκ στον Εμπαπέ στο 27.

Στη δε φάση του πέναλτι στον Γκριεζμάν ο Μαυροπάνος μετατράπηκε σε κατσέρ και έπρεπε να αποβληθεί απευθείας.

Όπως έκανε λάθος που μπήκε πρώτος στη περιοχή και υποχρέωσε τον διαιτητή να διατάξει την επανάληψη του πέναλτι.

Και ξέρετε κάτι; Το έχει ξανακάνει με τους Σουηδούς. Είναι καλός, φιλότιμος, αλλά άγαρμπος. Ποτέ δεν τον θεώρησα παίκτη υψηλού επιπέδου, όπως διαβάζω δεξιά κι αριστερά.

Τέλος πάντων. Εμένα μου άρεσε ότι στην τελευταία φάση του αγώνα όλοι οι διεθνείς ανέβηκαν στο κόρνερ του Τσιμίκα μπας και έρθει η ισοφάριση. Αυτό δείχνει πίστη και τσαγανό.

Κι αυτά πρέπει να κρατήσουμε. Ότι η ομάδα δεν τα έκανε πάνω της όταν είδε απέναντί της τους παικταράδες των Γάλλων. Τους κόντραρε.

Κι ο Πογιέτ πολύ έξυπνα χειρίστηκε την ομάδα όταν μετά την αποβολή έβαλε τρία στόπερ. Ήθελε να τη σφίξει ακόμα πιο πολύ, να της δώσει αυτοπεποίθηση και από εκεί και πέρα αν ερχόταν κάτι καλό θα ήταν καλοδεχούμενο.

Όπως και να το κάνουμε άλλο είναι να πέσεις με 1-0 κι άλλο με τεσσάρα που έφαγαν οι Ολλανδοί.

Η ομάδα μας, μάλιστα, στα πρώτα 45 λεπτά στάθηκε μια χαρά. Οι γραμμές ήταν κοντά, πολύ καλά τοποθετημένη τακτικά, προσέξαμε τον Εμπαπέ με δυο και τρεις παίκτες και ουσιαστικά παγώσαμε τον ρυθμό.

Το σκηνικό άλλαξε μετά το πέναλτι και την αποβολή του Μαυροπάνου. Λογικότατο.

Και πάλι, όμως, η εθνική είναι κερδισμένη, έχει πάρει τον σωστό δρόμο και πλέον είναι ξεκάθαρο ότι χτυπάει στα ίσα τη δεύτερη θέση από τους Ολλανδούς. Γιατί διαθέτουμε ομάδα που είναι ενωμένη σαν γροθιά και το πιστεύει ότι στο τέλος θα τα καταφέρει. Ό,τι  το καλύτερο.