Σαν δηλωμένος Αγγλόφιλος από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να βλέπει ποδόσφαιρο δεν ήταν δυνατόν να μην δω το ματς με τους Σλοβάκους.

Αυτό σημαίνει ότι από το άλλο παιχνίδι ξέρω μόνο το αποτέλεσμα και πραγματικά αξίζουν συγχαρητήρια στους Ουαλλούς για τη νίκη τους και την πρόκρισή τους στην επόμενη φάση.

Και, μάλιστα, σαν πρώτοι από τον όμιλό τους.

Μιλάμε για ονειρεμένο ντεμπούτο σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.

Είδα την Ουαλλία στους αγώνες με την Σλοβακία και την Αγγλία και δεν μου γέμισε το μάτι.

Να, όμως, που πέτυχε δύο νίκες και στηρίχθηκε στην ομαδικότητα και το πείσμα της.

Όσον αφορά την Αγγλία σαφώς αδικείται από την λευκή ισοπαλία, διότι έχασε τέσσερις μεγάλες ευκαιρίες και έπαιξε την Σλοβακία σαν τη γάτα με το ποντίκι.

Είχε την πλήρη υπεροχή, αλλά δεν μπόρεσε να διασπάσει την καλά στημένη σλοβάκικη άμυνα.

Η Αγγλία διαθέτει καλό σύνολο, όμως στερείται από παίκτες με τεράστια προσωπικότητα.

Ο μόνος που έχει αυτόν τον …τίτλο είναι ο Ρούνει, ο οποίος παίζει πιο πίσω σαν οργανωτής μαζί με τον Ντάιερ της Τότεναμ.

Η πορεία θα δείξει αν αυτό θα της βγει σε καλό η, κακό.

Γιατί στο παρελθόν φόρεσαν  τη φανέλα της παικταράδες και παικταράδες και δεν έκανε τίποτα.

Τώρα ίσως το σύνολο και η ισορροπία στο ρόστερ της να την βοηθήσει να διακριθεί.

Η Σλοβακία έπαιξε για τον βαθμό μήπως είναι μέσα στις καλύτερες τρίτες ομάδες και συνεχίσει στο τουρνουά.

Σωστή επιλογή, αν και θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τους πολύ γρήγορους παίκτες της και να δοκιμάσει την τύχη της και επιθετικά.

Προφανώς, οι Σλοβάκοι δεν πίστευαν στη νίκη και φοβήθηκαν το ρίσκο.

Έτσι περιορίστηκαν σε παθητικό ρόλο. Αν έβγαιναν λίγο μπροστά, το ματς θα αποκτούσε ρυθμό και θα άρεσε στον κόσμο.