Το χθεσινό παιχνίδι στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν ήταν για 3-0. Καλύτερη η ΑΕΚ, όμως η εμφάνισή της δεν ήταν όπως σε προηγούμενα ματς μέσα στο γήπεδό της.

Επίσης θα πρέπει να τονίσω ότι για εμένα ήταν ορισμός του πέναλτι η γονατιά του Αθανασιάδη στον Φαμπιάνο (σωστά δόθηκε παρόμοια φάση στον Βόλο), ενώ τα δύο από τα τρία γκολ ήταν δώρο του Νταμπό.

Η ΑΕΚ, βέβαια, σημείωσε την 11η σερί νίκη της σε ισάριθμα ματς στο σπίτι της και πλέον είναι μόνη πρώτη στη βαθμολογία. Περιμένει τον αποψινό αγώνα στην Τρίπολη.

Αυτό που κρατά ο Αλμέιδα από το ματς με τον Αρη, ξέχωρα φυσικά τη νίκη, είναι ότι για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε το μεγάλο όπλο της ομάδας που είναι οι λύσεις από τον πάγκο. Καμιά ομάδα δεν έχει Μάνταλο, Τσούμπερ, Ελίασον, Γκατσίνοβιτς, που θεωρούνται βασικοί παίκτες και ο καθένας μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Τρανταχτό παράδειγμα ο Σέρβος. Λες και δεν τραυματίστηκε ποτέ.

Ομάδα με τόσους πολλούς καλούς παίκτες μη τη φοβάσαι. Κι ειδικά την ΑΕΚ που με μπροστάρη τον συγκινητικό Αραούχο παίζει με πάθος και τα δίνει όλα για το αποτέλεσμα.

Από εκεί και πέρα η αλήθεια είναι ότι η Ενωση… λύθηκε μετά την αποβολή του Ετέμπο.

Μέχρι τότε ο Αρης στεκόταν καλά στον αγωνιστικό χώρο και η ΑΕΚ ζορίστηκε σε τρεξίματα, κάλυψη χώρων και προσωπικές μονομαχίες. Πήγε σε άμεσο ποδόσφαιρο κι όχι με συνεχή κυκλοφορία της μπάλας που κουράζει τον αντίπαλο.

Με λίγα λόγια δεν ήταν εύκολο ματς για την ΑΕΚ. Ο Αρης, παρά την αρνητική του ψυχολογία και τα πολλά αγωνιστικά προβλήματα, ήταν ανταγωνιστικός και, μάλιστα, στο 68 έφτασε κοντά στην ισοφάριση, οπότε κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποια θα ήταν η εξέλιξη του  αγώνα.

Το ευχάριστο για την ΑΕΚ είναι ότι έχει τρομερή ψυχολογία και τη νοοτροπία της νικήτριας. Αυτό βλέπει ο κόσμος της και ζητά το νταμπλ. Οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγάλες κι αυτό βάζει πίεση στην ομάδα.