Τελείωσε το Μουντιάλ του Κατάρ και ο κόσμος καθημερινά ρωτάει: Πελέ η, Μαραντόνα; Μέσι η, Ρονάλντο; Ουδέποτε το έκρυψα ότι προσωπικά έχω  αδυναμία στον Ντιέγκο, όμως η επαγγελματική ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο μου έχει μάθει ότι είναι λάθος οι συγκρίσεις. Και γιατί μιλάμε για διαφορετικές εποχές και διότι ο κάθε παίκτης είχε και έχει τη δική του προσωπικότητα. Κι αναφέρομαι για την καθαρά ποδοσφαιρική προσωπικότητα για να μην παρεξηγηθώ λόγω της ζωής του Μαραντόνα εκτός αγωνιστικών χώρων.

Κανένας δεν κερδίζει τίποτα με το να πούμε ότι ήταν ανώτερος ο τάδε. Αυτό που έχει σημασία και πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι αυτοί οι παικταράδες μάς πρόσφεραν μοναδικές στιγμές. Όπως και στον τελικό της περασμένης Κυριακής που ο Μέσι με τον Εμπαπέ μάς απογείωσαν.

Είδαμε τον καλύτερο τελικό όλων των εποχών από πλευράς εξέλιξης του αγώνα μετά το 2-2. Η Αργεντινή και η Γαλλία καθήλωσαν τον πλανήτη σ’ ένα παιχνίδι που ήταν η ιδανική διαφήμιση για το ποδόσφαιρο.

Για εμένα αυτό είναι το κέρδος. Ότι εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο ενθουσιάστηκαν και θέλουν πια να μοιάσουν στον Μέσι, τον Εμπαπέ και τους άλλους μεγάλους παίκτες της εποχής.

Όπως εμείς παίζαμε στις αλάνες και φωνάζαμε ότι εγώ είμαι ο Κρόιφ, ο Μπεστ, ο Μπεκενμπάουερ και πάει λέγοντας. Κανένα άθλημα στον κόσμο δεν μπορεί να προσφέρει ό,τι το ποδόσφαιρο. Είναι κάτι το μαγικό και το ζήσαμε πριν λίγες ημέρες σε αυτό το αλησμόνητο παιχνίδι που θα μείνει στην ιστορία.

Και κάτι άλλο. Είναι λάθος να αποκαλούμε κορυφαίο τον Μέσι επειδή στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής. Έτσι κι αλλιώς ήταν μεγάλος. Δεν έχει καμιά σημασία η κατάκτηση ενός τίτλου. Ο κόσμος ξέρει και αναγνωρίζει.

Όπως έκανε με τον απίστευτο Γιόχαν Κρόιφ. Ουδέποτε σήκωσε ένα Μουντιάλ, αλλά ήταν σημείο αναφοράς για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ένας παίκτης που επηρέασε την εξέλιξη του αθλήματος και ως ποδοσφαιριστής και ως προπονητής. Ο απόλυτος εκφραστής του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου.

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα παρακολουθούμε διαφορετικό ποδόσφαιρο. Οι παίκτες είναι πιο πολύ αθλητές. Τρέχουν πολύ, πιέζουν συνεχώς και η τακτική επισκιάζει αυτό το αλέγκρο ποδόσφαιρο που έπαιζαν οι παλιότεροι. Κυρίως οι Λατίνοι.

Θα έχετε διαπιστώσει ότι οι Βραζιλιάνοι και οι Αργεντινοί παίζουν πια το ευρωπαϊκό στιλ. Παρ’ όλα αυτά, όμως, το ποδόσφαιρο συνεχίζει να συγκινεί και να βγάζει τεράστιους παίκτες. Συμφωνώ ότι δεν βλέπουμε Ροναλντίνιο που μιλούσε στη μπάλα, η τον Ρονάλντο το φαινόμενο, όμως είμαστε τυχεροί που σε όλα τα μεγάλα κλαμπ υπάρχουν παίκτες πολύ υψηλού επιπέδου.

Ο Μέσι πήρε από το χέρι την εθνική ομάδα της χώρας του, αλλά οι συμπαίκτες του έπαιξαν και γι’ αυτόν. Έδωσαν και τη ψυχή τους. Είχαν μερίδιο για την επιτυχία. Και το ίδιο ισχύει για τους Γάλλους, τους Κροάτες, τους Μαροκινούς. Ούτε ο Εμπαπέ, ούτε ο Μόντριτς, ούτε ο Χακίμι με τον Ζίγιες έκαναν ό,τι έκαναν μόνοι τους. Στις ομάδες τους υπάρχει ποιότητα. Όπως ποιότητα διαθέτουν οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί.

Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι σε ολόκληρη την προηγμένη ποδοσφαιρικά Ευρώπη τα γήπεδα είναι γεμάτα. Ο κόσμος χαίρεται και απολαμβάνει ποδόσφαιρο. Μην κοιτάτε που εμείς είμαστε ακόμα πολύ πίσω και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας. Εμείς δεν ανήκουμε στην σύγχρονη οικογένεια του αληθινού ποδοσφαίρου και δεν ξέρω αν ποτέ τα καταφέρουμε να γίνουμε μέλη του.