Έγινε αυτό που περιμέναμε χθες το βράδυ στο Κατάρ. Κέρδισε το φαβορί, η Γαλλία.

Το Μαρόκο προσπάθησε, έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά δεν τα κατάφερε.

Αυτό, όμως, δεν ακυρώνει τις προηγούμενες εμφανίσεις του και την πρόκρισή του στα ημιτελικά του παγκοσμίου κυπέλλου.

Αξίζουν πολλά μπράβο στον προπονητή και τους παίκτες. Ήταν η κορυφαία ομάδα της Αφρικής κι έφτασε στους 4 με το σπαθί της.

Η Γαλλία προηγήθηκε πολύ νωρίς και νομίζω ότι αυτό έπαιξε ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Διότι οι Μαροκινοί αναγκάστηκαν να παίξουν ένα διαφορετικό παιχνίδι σε σχέση με αυτό που υπολόγιζαν.

Κυκλοφόρησαν τη μπάλα, σε μερικές φάσεις έβαλαν δύσκολα στους Γάλλους, όμως είχαν θέμα στην τελική προσπάθεια.

Η δε Γαλλία, όσο περνούσε η ώρα τόσο πατούσε καλύτερα στον αγωνιστικό χώρο και της πήγαινε γάντι το παιχνίδι των γρήγορων αντεπιθέσεων.

Αυτό είναι που θέλει ο Ντεσάμπ, διότι διαθέτει πολύ γρήγορους παίκτες.

Κατά τη γνώμη μου έτσι θα επιδιώξει να παίξει και στον τελικό με την Αργεντινή.

Άλλωστε, οι Γάλλοι παίζουν άμεσο ποδόσφαιρο. Δεν τους αρέσει να ταλαιπωρούν τη μπάλα και καλά κάνουν. Ούτε είναι από τις ομάδες που πολιορκούν την αντίπαλη εστία.

Προτιμούν έναν ισορροπημένο ρυθμό, διότι αυτό εξυπηρετεί τα σχέδιά τους.

Άλλο να έχεις απέναντί σου οργανωμένη και πολυπρόσωπη άμυνα κι άλλο να βρίσκεις χώρους να κινηθείς και να δημιουργήσεις τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να σκοράρεις.

Κι όταν διαθέτεις έναν τέτοιο Γκριεζμάν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα.

Για εμένα ο άσος της Ατλέτικο είναι η αποκάλυψη του Μουντιάλ. Σε έναν ρόλο που δεν τον είχαμε ξαναδει. Ένα μείγμα 6, 8 και 10. Τρομερός.

Λες και ξαναζεί σαν παιδί το ποδόσφαιρο. Το κάτι άλλο είναι αυτός ο παίκτης. Και ανασταλτικά και δημιουργικά. Κρατάει μόνος του ολόκληρο το κέντρο των Γάλλων. Έτσι, ουδείς ασχολείται με την απουσία του Πογκμπά και του Καντέ.