Να με συμπαθούν οι φίλοι της Ολλανδίας, αλλά αυτή η ομάδα δεν μου λέει απολύτως τίποτα.

Θα σχολιάσει κάποιος ότι κέρδισε τις ΗΠΑ με 3-1 και θα μπορούσε να πετύχει και άλλα γκολ. Σωστό.

Μόνο που η εικόνα της δεν συνάδει με την αποτελεσματικότητά της. Στηρίζεται στην ατομική ποιότητα κάποιων παικτών και κατά τη γνώμη μου έχει ρέντα.

Δεν βλέπω ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου η, έστω μπάλα της προκοπής. Δεν φτιάχνομαι να τη δω. Δεν υπάρχει κάτι που να σταθώ ως ομάδα. Διαθέτει καλούς παίκτες, αλλά ως σύνολο με ξενερώνει.

Είναι μια ομάδα που μέχρι τώρα όλα της έχουν πάει βολικά κι εκτιμώ ότι  με τον έναν η, τον άλλον τρόπο η Αργεντινή θα είναι αυτή που θα προχωρήσει στην επόμενη φάση.

Και η ομάδα του Μέσι ζορίστηκε στο τέλος με τους πεισματάρηδες Αυστραλούς, αλλά έχουμε δει δυο, τρία πράγματα.

Παίζει επιθετικά, βγάζει ενέργεια, τρέχει πολύ και βλέπεις όλους τους παίκτες να δίνουν το είναι τους.

Κάτι που δεν υπάρχει στην Ολλανδία. Όχι ότι οι παίκτες του Φαν Γκααλ είναι αδιάφοροι, αλλά στα δικά μου μάτια δεν τρέχει και τίποτα αν αποκλειστούν.

Ενώ για τους Αργεντίνους σου δίνουν την εντύπωση ότι θα έρθει το τέλος του κόσμου.

Γι’ αυτό πιστεύω ότι στο μεταξύ τους αγώνα θα επικρατήσει η ομάδα της Λατινικής Αμερικής. Διότι θα το θέλει πιο πολύ. Και στο τέλος αυτός κερδίζει.

Είναι τέτοια τα ματς σε ένα παγκόσμιο κύπελλο που τα συστήματα και οι τακτικές έρχονται σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Αυτό που μετράει είναι η καρδιά και η ψυχή.