Διαβάζω κι ακούω διθυραμβικά σχόλια για τη χθεσινή Βραζιλία. Κι όντως ο Νεϊμάρ και η παρέα του τα πήγαν μια χαρά.

Και απολαύσαμε γκολάρα από τον Ριτσάρλισον που προσωπικά δεν μου αρέσει. Αλλά τη δουλειά του την έκανε και με το παραπάνω.

Για εμένα, όμως, αυτή η Βραζιλία  είναι καθαρά μια ευρωπαϊκή ομάδα. Κι είναι λογικό όταν ο προπονητής στηρίζεται σε παίκτες που κάνουν καριέρα στην Ευρώπη.

Ο μοναδικός παίκτης παλαιάς κοπής είναι ο Νεϊμάρ, ο οποίος μπορεί να δημιουργήσει φάση από το πουθενά.

Οι υπόλοιποι έχουν μπει στα τακτικά καλούπια της εποχής. Άιντε να ξεχωρίσω τον Βινίσιους λόγω της ταχύτητάς του.

Η Βραζιλία που μεγαλώσαμε οι πιο παλιοί δεν είχε σχέση με αυτή που βλέπουμε τώρα. Άλλη μπάλα. Μοναδικές ντρίμπλες, εκπληκτικοί συνδυασμοί, τακουνάκια, μπρίο, φαντασία, όμορφα γκολ, απίστευτο θέαμα από πολύ μεγάλους παίκτες.

Κακώς κάποιοι προσπαθούν να συγκρίνουν το χθες με το σήμερα. Δεν γίνεται. Αυτό είναι λάθος.

Ειδικά  με τη Βραζιλία του 1982. Κι ας την πάτησε από την Ιταλία του Πάολο Ρόσι. Ως εικόνα θα μείνει στην ιστορία του παγκοσμίου κυπέλλου.

Όσον αφορά τη Βραζιλία του Κατάρ θα την περιμένω και στα άλλα δύο ματς του ομίλου και μετά θα τοποθετηθώ περισσότερο.

Σαφώς δείχνει οργανωμένη, έχει καλή αμυντική λειτουργία και πολλές επιθετικές δυνατότητες.

Μακάρι να δούμε μπάλα υψηλού επιπέδου. Αυτή, άλλωστε, είναι η χαρά του ποδοσφαίρου.