Θεωρώ υπερβολές τα διθυραμβικά σχόλια που άκουσα και διάβασα για τον χθεσινό αγώνα της εθνικής με την Β. Ιρλανδία.

Κατ’ αρχάς το πρώτο ημίχρονο ήταν κακό για την ομάδα μας. Πέτυχε ένα έξυπνο γκολ με τον Πέλκα που εκμεταλλεύτηκε το λάθος των αντιπάλων και αμέσως δέχθηκε την ισοφάριση με ένα… φτηνό γκολ.

Από εκεί και πέρα η εθνική ήταν ασύνδετη, άχρωμη, έπαιζε αργά και προβλέψιμα. 

Δεν είχε απάντηση στο πρέσινγκ  της Β. Ιρλανδίας. Συν τα πολλά ατομικά λάθη κάποιων παικτών. Όπως του Κουρμπέλη, του Τσιμίκα και του Μαυροπάνου. 

Ασφαλώς το σκηνικό άλλαξε στην επανάληψη. Σε αυτό βοήθησε το γρήγορο δεύτερο γκολ, διότι έδιωξε το άγχος από τους παίκτες. Έτρεξαν πιο πολύ και φάνηκε η διαφορά ποιότητας. Πιο πολύ με τον εξαιρετικό Μπακασέτα. Εκεί κρίθηκε το ματς.

Είμαστε καλύτεροι από τους φιλότιμους αντιπάλους μας οι οποίοι διαθέτουν μια μετριότατη ομάδα.

Κερδίσαμε δίκαια και απολαύσαμε ένα φοβερό γκολ του Μάνταλου, αλλά και την εξαιρετική δημιουργία σε αυτό του Μασούρα.

Ήταν μια νίκη που την είχε ανάγκη το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Άλλωστε, μέσα από τα θετικά αποτελέσματα ανεβαίνει η ομάδα συνολικά και βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον.

Ξέρουμε τις αδυναμίες μας κι αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να παλεύουμε, να τρέχουμε και να κυνηγάμε ό,τι μπορούμε να διεκδικήσουμε.

Δεν υπάρχουν πια μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις εθνικές ομάδες όπως πιο παλιά. Κι αυτό φαίνεται από τα αποτελέσματα.

Πλέον και η εθνική μας έχει κάθε δικαίωμα να ελπίζει ότι θα παίξει ξανά σε μια μεγάλη διοργάνωση. Αρκεί να το πιστέψει.