Ο Γιώργος Κούδας σε δηλώσεις του θυμήθηκε την εποχή που αγωνιζόταν στον ΠΑΟΚ, ενώ τόνισε πως προσπαθούσε μέσω στιγμιοτύπων να δει τις κινήσεις που έκαναν οι Κρόιφ και Πελέ.

Αναλυτικά όσα δήλωσε ο παλαίμαχος άσος του «δικεφάλου του Βορρά» στο δεύτερο τεύχος του «Toumba Magazine»:

«Το μεγαλύτερο επίτευγμα για μένα ήταν πως μέσα από το ποδόσφαιρο μπόρεσα κι έδωσα στον κόσμο του ΠΑΟΚ αυτό που ήθελε. Κατάφερα να τους προσφέρω θέαμα και να εισπράξω τόση αγάπη. Αυτό δεν συγκρίνεται με τίποτα Η πιο σπουδαία στιγμή στην καριέρα μου ήταν ο πρώτος τίτλος. Ο κόσμος διψούσε για επιτυχίες. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να τον απολαύσω όπως θα ήθελα γιατί δύο μέρες μετά τον τελικό είχα προγραμματίσει να κάνω μια επέμβαση στο Λονδίνο. Έτσι, έχασα τα πανηγύρια και την πορεία από το αεροδρόμιο μέχρι τα γραφεία του συλλόγου.

Αυτό που με πικραίνει είναι ότι μας έκλεψαν τίτλους παρότι είχαμε κατά γενική ομολογία την καλύτερη ομάδα. Δεν συγχωρώ στον εαυτό μου ότι ενίοτε ξέφυγα από τα πλαίσια του χαρακτήρα μου, αλλά κάποιες φορές δεν αντέχεις και βγαίνεις έξω από τα ρούχα σου. Αν σήμερα γίνονται πταίσματα, τότε γίνονταν εγκλήματα.

Όταν ήμουν αρχηγός μου έλεγαν να «πες κάτι στον πρόεδρο για να μας βοηθήσει». Πήγαινα, λοιπόν στον κ. Παντελάκη και του ζητούσα προστασία. Δεχόμασταν κλωτσιές στο παιχνίδι. Δεν υπήρχε fair play. «Θα πρέπει να κερδίσεις και τον διαιτητή», μου έλεγε. Οπότε δεν είχαμε το παραμικρό περιθώριο δικαιολογίας. Ήταν μαθήματα που παίρναμε από τους παράγοντες τότε.

Ποτέ δε θα άλλαζα κάτι στην πορεία και την ιστορία μου. Ούτε στον χαρακτήρα μου. Προσπαθούσα να είμαι συνεπής σ’ αυτό που έκανα. Έτσι μου έλεγαν τα μαθήματα που είχα πάρει από τον πατέρα και την οικογένειά μου. Στα 100 χρόνια του ΠΑΟΚ μπορεί να μην ζω, αλλά ελπίζω ο σύλλογος να είναι μεγάλος. Να έχει διορθωθεί, βέβαια, πρώτα το ποδόσφαιρο. Να χτίσει ένα μεγάλο, σύγχρονο γήπεδο, να έχει κόσμο με την παιδεία να παρακολουθεί τα παιχνίδια δίχως φανατισμό και παρωπίδες. Νομίζω ότι ο ΠΑΟΚ μπορεί μέσα από αυτή τη διαδικασία να παρουσιάσει ένα τέτοιο πρόσωπο. Ειδικά όταν έχει έναν άνθρωπο όπως ο κ. Σαββίδης στην ηγεσία του».

Συνεχίζοντας, τόνισε: «Στο ποδόσφαιρο δεν βγαίνουν παίκτες κατ εικόνα και καθ ομοίωση. Κάθε ένας έχει το δικό του ταλέντο και τη δική του προσωπικότητα που εκφράζεται στο γήπεδο. Το καλούπι το δικό μου έχει σπάσει, μα μπορεί να υπάρχουν άλλα, πιο σύγχρονα καλούπια.  Αν διέθετα τα μέσα που έχει σήμερα ένας ποδοσφαιριστής και δούλευα σε ευρωπαϊκά πρότυπα, θα ήμουν ένας διαφορετικός παίκτης. Αν ήμουν σε έναν Άγιαξ ή μια Μπαρτσελόνα, το ταλέντο μου θα ήταν πολύ μεγαλύτερο. Δε θα ήμουν ένα ταλέντο που έπαιξε στην Ελλάδα. Θα μπορούσα να είμαι παγκόσμιο φαινόμενο.

Το πλεονέκτημα που διαπίστωσα στην πορεία ότι είχα, είναι τους σωστούς ανθρώπους δίπλα μου. Ο ποδοσφαιριστής πρέπει να είναι σφουγγάρι. Να απορροφά τα πάντα, να τα επεξεργάζεται και να κρατά ότι είναι σωστό. Εκεί θέλει ταλέντο. Να διαχειριστείς πολλά πράγματα. Ειδικά όταν είσαι 17 ετών όπως ξεκίνησα εγώ. Όταν, εκείνη την εποχή, είδα φωτογραφία μου στο εξώφυλλο εφημερίδας, να πιάνει τη μισή πρώτη σελίδα, τρόμαξα. Έφυγα μακριά από το περίπτερο γιατί με κοιτούσε ο κόσμος. Είχα ιδιοτροπίες πριν τα παιχνίδια. Δεν ήθελα να με παίρνει κανείς τηλέφωνο στο ξενοδοχείο. Ούτε η γυναίκα μου. Της το είχα απαγορεύσει. Τώρα έχουμε τα iPad και τα iPhone. Ήθελα να αφοσιώνομαι στο κάθε παιχνίδι.

Να είμαι συγκεντρωμένος. Για να παίξεις ποδόσφαιρο πρέπει ν’ αφήνεις εκτός γηπέδου ότι συμβαίνει όλη την εβδομάδα. Το μεγαλύτερό μου παράπονο κι απωθημένο είναι ότι μας αδίκησε η τεχνολογία. Δεν υπάρχουν αρχεία της τότε εποχής. Έβαλα ένα γκολ στις Σέρρες με τον Ολυμπιακό κι άλλο ένα στην Τούμπα, όπου έκανα δύο φορές περίπατο την άμυνα. Εκπληκτικά από έμπνευση και δημιουργία. Τα έχω στο βίντεο του μυαλού μου. Το ποδόσφαιρο δεν το μαθαίνεις ποτέ. Μέχρι και τα 38 μου προσπαθούσα καθημερινά να βελτιώσω πράγματα, να γίνω καλύτερος. ‘Έβλεπα τον Κρόιφ και τον Πελέ στα λίγα στιγμιότυπα που υπήρχαν στα αθλητικά τότε και προσπαθούσα να δω κινήσεις.

Το ταλέντο διαμορφώνεται βήμα βήμα κι εξαρτάται από σένα που θα φτάσεις. Για να επιστρέψει η ομάδα στους τίτλους δεν πρέπει να χτίζει για το σήμερα, αλλά για το αύριο και το μεθαύριο. Να κάνει πενταετές πρόγραμμα, να έχει έναν προπονητή και μια διοίκηση η οποία με σύμπνοια θα λαμβάνει τις αποφάσεις που θα φέρουν τ’ αποτελέσματα. Απαγορεύω και στον εαυτό μου να ρωτήσει τι σημαίνει ο ΠΑΟΚ για μένα. Πως μπορείς να περιγράψεις κάτι με το οποίο έχεις δεθεί από παιδάκι; Είναι η οικογένειά μου, το σπίτι μου, η εκκλησία που εκκλησιαζόμουν κάθε Κυριακή».