Το τι θα γίνει με τον Μαρτίνς το ξέρει μόνο ο Μαρινάκης. Εγώ ξέρω ότι αυτό που είδαμε χθες το βράδυ δεν έχει ουδεμία σχέση με τον Ολυμπιακό. Μιλάμε για μια άλλη ομάδα.

Ο Ολυμπιακός παραδοσιακά είναι επιθετικός. Και την τριετία του Πορτογάλου ο κόσμος απόλαυσε μια ομάδα να παίζει κυριαρχικό ποδόσφαιρο. Να έχει τη μπάλα, να την κυκλοφορεί, να δημιουργεί, να φτιάχνει ευκαιρίες, να σκοράρει, να κερδίζει.

Έναν Ολυμπιακό με πολύ καλό ρόστερ που φοβόταν μόνο τον κακό εαυτό του.

Αυτός ο Ολυμπιακός, λοιπόν, εξαφανίστηκε. Από τα μισά της περασμένης περιόδου.

Και στα δυο πρώτα επίσημα φετινά ματς είναι πολύ χειρότερος. Δεν βλέπεται. Μια ομάδα χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Ανίκανη να  κάνει μια ευκαιρία της προκοπής.

Ένα σύνολο που δεν ξέρεις πώς θέλει να αγωνιστεί. Χωρίς σχέδιο. Δέχθηκε το πρώτο γκολ και τα έβαψε μαύρα. Ήταν να τον κλαίνε οι ρέγκες. Απ’ όλες τις απόψεις.

Οι πάντες φταίνε. Και ο Μαρτίνς, ο οποίος χάλασε αυτό που είχε φτιάξει και είναι εκτεθειμένος, αλλά και οι παίκτες. Λες και ξέχασαν τη μπάλα που ήξεραν.

Είναι ντροπή να δέχεσαι τέσσερα γκολ από μια ομάδα του Ισραήλ και να μοιάζεις νάνος μπροστά της. Διασυρμός.

Μαύρη νύχτα ήταν η χθεσινή για τον κόσμο του Ολυμπιακού.

Ο Βατσλίκ ό,τι πήγαινε μέσα έγραφε. Ο Ρέαμπτσιουκ έτρεμε και τον ίσκιο του. Καμία εμπιστοσύνη σε Μανωλά, Σισέ. Ο Κανέ χαμένος στο διάστημα. Έτρεχε συνεχώς, αλλά χωρίς νόημα.

Ο Μπουχαλάκης και ο Μαντί σε άλλο κόσμο. Ο Μασούρας χάλια. Ο Ζινκερνάγκελ ουδεμία σχέση με το μπαλαντέρ που περίμεναν οι οπαδοί. Βαρύς.

Κι ο Ελ Εραμπί με τον Εμβιλά στον πάγκο. Ο Τικίνιο δεν πήρε ούτε μια μπαλιά της προκοπής.

Ένας Ολυμπιακός για τα θηρία. Η ομάδα που είδαμε χθες θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Τόσο απογοητευτική ήταν η εικόνα της. Περισσότερα λόγια είναι περιττά.