Είμαι στην Real news και τον Real Fm από το πρώτο δευτερόλεπτο που βγήκαν στον αέρα. Οπότε ο καθένας μπορεί να καταλάβει τα συναισθήματά μου.

Δεν κάηκαν απλά οι εγκαταστάσεις της εργασίας μου, αλλά του δεύτερου σπιτιού μου.

Και κάνω τον σταυρό μου που η ηχολήπτρια Κατερίνα Βουτσά, μάνα δυο παιδιών, κράτησε τη ψυχραιμία της και περίμενε τη λυτρωτική επέμβαση των πυροσβεστών.

Μιλάμε για μια δολοφονική ενέργεια κι όχι απλά για γκαζάκια που προκαλούν ζημιά σε μια πόρτα καθαρά για λόγους εκφοβισμού κι αυτό ήταν.

Παραλίγο να θρηνήσουμε θύμα. Κι αυτό γιατί; Για το τίποτα.

Πιστεύει κανένας ότι ένας δημοσιογράφος θα το βάλει στα πόδια γιατί έπεσε θύμα τρομοκρατών; Ούτε μία στο εκατομμύριο.

Ίσα ίσα που θα νιώσει πολύ πιο δυνατός. Θα ψηλώσει στα ίδια του τα μάτια, θα γίνει ατσάλι και από εδώ και πέρα δεν θα μιλάει απλά, αλλά θα ουρλιάζει.

Το ξέρω πολύ καλά ότι ο Οργανισμός Real ενοχλεί. Ιδιαίτερα το ραδιόφωνο που είναι η επιτομή της πολυφωνίας.

Μιλάνε οι πάντες και ακούς τα πάντα. Ο καθένας μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα. Κι αυτό δεν αρέσει.

Να είναι σίγουροι αυτοί οι δολοφόνοι ότι πέτυχαν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που περίμεναν. Να ενώσει όλους στον Real σε μια γροθιά.

Κι ασφαλώς σύσσωμο τον δημοσιογραφικό κόσμο. Κι άλλες φορές και μάλιστα πρόσφατα συνάδελφοι έχουν πέσει θύματα τρομοκρατίας. Χθες, όμως, το κακό παράγινε.

Κι επαναλαμβάνω ευτυχώς που ο τεράστιες ζημιές είναι μόνο υλικές. Αυτά θα ξαναφτιαχτούν. Οι πληγές, όμως, στα απανωτά χτυπήματα  κατά της ελευθεροτυπίας είναι ανοικτές. Κι αυτές είναι που πρέπει να επουλωθούν για πάντα.