Το χθεσινό ματς της εθνικής στο Μπέλφαστ έχει πολλές ερμηνείες.

Προσωπικά, όμως, θα περιοριστώ σε έναν αγώνα πρεμιέρας για τον προπονητή.

Πιστεύω ότι σε κανέναν δεν άρεσε η εικόνα της ομάδας στο δεύτερο ημίχρονο. Και ιδιαίτερα από τότε που έγινε αλλαγή ο Μπακασέτας. Μιλάμε για έναν παίκτη με προσωπικότητα που σε αυτή την ομάδα αποτελεί το σημείο αναφοράς της.

Ο Πογέτ, όμως, ήταν αγχωμένος. Ήθελε πολύ τη νίκη και δεν είχε καθαρό μυαλό.

Αντί ο Ουρουγουανός να ενισχύσει τα χαφ με στόχο να κυκλοφορήσουμε τη μπάλα, επέλεξε να χτυπήσει στην κόντρα με Χατζηγιοβάνη, Παυλίδη, αλλά δεν του βγήκε.

Λογικό όταν η μπάλα δεν περνάει από το κέντρο. Και στο τελευταίο τέταρτο αναγκάστηκε να παίξει με τρεις στόπερ.

Κι έτσι περιοριστήκαμε σε καθαρά αμυντικό παιχνίδι.

Αντίθετα, στα πρώτα 45 λεπτά η εθνική ήταν καλύτερη. Πρώτα βραχυκύκλωσε τους αντιπάλους της και σταδιακά κέρδισε μέτρα, άλλαξε τη μπάλα, έφτιαξε ευκαιρίες, σκόραρε.

Ενώ στην επανάληψη έπαιξε αποκλειστικά για να κρατήσει το 0-1.

Κατανοητό, διότι στο τέλος πάντα μετράει το αποτέλεσμα. Σε λίγο καιρό ουδείς θα θυμάται την εικόνα μας στο δεύτερο ημίχρονο.

Καλό θα είναι να βρούμε την ισορροπία μας, διότι κατά διαστήματα οι ακίνδυνοι επιθετικά παίκτες της Β. Ιρλανδίας μας έπαιξαν μονότερμα.

Και πολλές φορές την πατάς από την μεγάλη πίεση. Είμαστε καλύτεροι τεχνικά και τακτικά και αδικούμε τους εαυτούς μας αν παίζουμε παθητικά.

Αν είναι δυνατόν σε τέτοια παιχνίδια να μην μπορούμε να φτιάξουμε συνεργασίες. Ακόμα και να παίξουμε με τον χρόνο. Ούτε αυτό κάναμε. Το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν πώς να φύγει η μπάλα από την περιοχή μας.

Θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα στην Πρίστινα αν επαναλάβουμε αυτή την εμφάνιση του δευτέρου ημιχρόνου. Οι Κοσοβάροι ξέρουν μπάλα και είναι ανώτεροι από τους χθεσινούς αντιπάλους μας.

Πάντως, οι διεθνείς έτρεξαν, έβγαλαν ψυχή και έδειξαν ομαδικό πνεύμα. Ό,τι πιο καλό για έναν νέο προπονητή που έχει φιλοδοξίες.