Το σοβαρό πρόβλημα στην ΑΕΚ στο φινάλε της σεζόν είναι ο τραυματισμός του Αραούχο και η αδυναμία του Ανσαριφάρτ να παίξει από την αρχή λόγω του θέματος στο μάτι.

Η Ενωση, δηλαδή, δεν διαθέτει κλασικό φορ και ο Αμραμπατ δεν μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο. Έχει μάθει να κινείται ελεύθερα και του είναι δύσκολο να ανταποκριθεί ως φουνταριστός.

Σε ανύποπτο χρόνο είχα γράψει ότι μία λύση είναι ο Λιβάι Γκαρσία. Επειδή οι αντίπαλοι προπονητές τον έχουν μάθει και τον αντιμετωπίζουν με δυο και τρεις παίκτες ίσως να προσφέρει πιο πολλά στην ΑΕΚ αν πατήσει περιοχή.

Έχει τρομερό άλμα για να εκμεταλλευτεί σέντρες, διαθέτει γρήγορη ντρίμπλα και στο κάτω κάτω ο Οφρυδόπουλος δεν έχει να χάσει κάτι. Έτσι κι αλλιώς η ομάδα στερείται κανονικού σέντερ φορ κι αυτό φάνηκε και με τον Παναθηναϊκό.

Σε αυτές τις περιπτώσεις ο κάθε προπονητής κοιτάει να δει πώς θα γεμίσει την αντίπαλη περιοχή και προσπαθεί να δημιουργήσει παιχνίδι είτε από τον άξονα είτε από τα άκρα.

Αυτό σημαίνει ότι ο Κριχόβιακ οφείλει να μπει πολύ πιο δυνατά μέσα στην ομάδα. Να πάρει πρωτοβουλίες, να έχει περισσότερο τη μπάλα στα πόδια του και να ενεργοποιηθεί ο Μάνταλος.

Να γίνει η ΑΕΚ πιο επιθετική. Αυτό επιτυγχάνεται και με πίεση ψηλά, όμως είναι ρίσκο. Ό,τι πρέπει για τον ΠΑΣ που του αρέσει να παίζει με κόντρα.

Και η φετινή ΑΕΚ την έχει πατήσει αρκετές φορές.

Βέβαια, στην Ενωση έχουν κυκλώσει το πιο κρίσιμο ματς που είναι αυτό του Σαββάτου με τον Αρη, αλλά κάθε άλλο αποτέλεσμα εκτός από νίκη αύριο με τα Γιάννενα ίσως να είναι και το τέλος για την έξοδο στην Ευρώπη.

Θα δούμε και τα αποτελέσματα των άλλων δυο ματς.

Η ΑΕΚ, πάντως, θα παίξει με την πλάτη στον τοίχο και είναι μονόδρομος να ρισκάρει