Ως αγγλόφιλος θα ήθελα στον τελικό (αν βέβαια περάσουμε) τους Γάλλους. Ως λάτρης, όμως, του ποδοσφαίρου η Ισπανία άξιζε να πάρει την πρόκριση και ανεξάρτητα ποιος θα είναι ο αντίπαλός της την Κυριακή στο Βερολίνο θα ξεκινήσει από τη θέση του οδηγού.

Ακόμα κι όταν βρέθηκε νωρίς πίσω στο σκορ δεν την πήρε από κάτω ψυχολογικά και σχετικά γρήγορα γύρισε το ματς και με το σπαθί της έφτασε στη νίκη.

Ήταν η ομάδα που είχε αρχή, μέση και τέλος. Ήξερε τι ήθελε και πώς να το πάρει. Με άμεσο ποδόσφαιρο.

Ατομικά οι Ισπανοί υστερούν σε σχέση με τους Γάλλους, όμως κέρδισε η ομαδικότητα, το σύνολο.  

Σε όλο, σχεδόν, το παιχνίδι η ομάδα του Ντε Λα Φουέντε ήταν ανώτερη και δεν άφησε περιθώρια αντίδρασης στον Εμπαπέ και την παρέα του.

Σε ένα ακόμα ματς η Ισπανία πραγματοποίησε μια πειστική εμφάνιση και κατά γενική ομολογία έχει δείξει την καλύτερη ομάδα στο Euro. Γι’ αυτό λέω ότι θα είναι και το φαβορί στον τελικό. Είτε παίξει με την Αγγλία, είτε με την Ολλανδία.

Το δε γκολ-ποίημα του Γιαμάλ ήταν όλα τα λεφτά. Η Μπάρτσα και το ισπανικό ποδόσφαιρο διαθέτουν ένα ατόφιο ταλέντο που μακάρι να έχει την υγειά του και να μας χαρίζει αξέχαστες στιγμές. Μπράβο στο παιδί για την τρομερή εξέλιξή του.

Η Γαλλία απογοήτευσε συνολικά στη διοργάνωση. Και πάλι καλά γι’ αυτήν που με την άμυνά της έφτασε μέχρι τα ημιτελικά. Για εμένα δεν της άξιζε. Διαθέτει παικταράδες, αλλά δεν παρουσίασε αυτά που περίμενε ο περισσότερος κόσμος. Είδαμε ελάχιστα πράγματα. Κι έναν κακό Εμπαπέ που, όμως, έχει τις δικαιολογίες του.

Ίσως ο Ντεσάμπ να έπρεπε να είναι πιο τολμηρός στις επιλογές προσώπων. Σε κάθε περίπτωση η Γαλλία δεν άρεσε και οφείλει να κάνει την αυτοκριτική της.

Όσο για το αποψινό παιχνίδι, πραγματικά είναι ανοιχτό. Η Αγγλία δεν τραβάει, αλλά με τον έναν η, τον άλλον τρόπο καταφέρνει να στέκεται όρθια. Η Ολλανδία έβγαλε αντίδραση με την Τουρκία και είναι ικανή για όλα. Ίδωμεν…