Ένας τελικός είναι τελικός, όμως, στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ η ομάδα που ξεχώρισε με τα αποτελέσματά της ήταν η Ρεάλ. Και άξιζε να σηκώσει την κούπα.

Πέταξε έξω Τσέλσι, Παρί, Σίτι και νίκησε και τη Λίβερπουλ. Και, μάλιστα, χωρίς να είναι καλύτερη σαν ομάδα.

Αλλά είχε αυτό που δεν είχαν όλες οι άλλες. Τη φανέλα και το ειδικό βάρος να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης για 14η φορά στην τεράστια ιστορία της.

Ήξερε, δηλαδή, τον τρόπο να κερδίσει τη Λίβερπουλ. Όχι μόνο λόγω του πολυτιμότερου παίκτη του ματς, του Κουρτουά.

Κι αυτό είναι που την ανεβάζει στα ουράνια και οι πάντες υποκλίνονται.

Η βασίλισσα δεν αποχωρίζεται τον θρόνο της. Ακόμα και τα πολύ δύσκολα ξέρει πώς να τα διαχειριστεί.

Σαφώς η αγγλική ομάδα ήταν ανώτερη στα πρώτα 45 λεπτά. Είχε τη μπάλα στα πόδια της και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να σκοράρει. Έπεσε, όμως, σε έναν πανέτοιμο απ’ όλες τις απόψεις τερματοφύλακα.

Μου έκανε εντύπωση ότι οι παίκτες της Λίβερπουλ έφταναν ανενόχλητοι έξω από την μεγάλη περιοχή της Ρεάλ. Κατόπιν σχεδίου φυσικά.

Λες και οι Μαδριλένοι ήταν σίγουροι ότι δεν θα δεχθούν τέρμα.

Ενώ αυτοί είχαν την πίεση των Αγγλων και επιθετικά προσπαθούσαν μόνοι τους ο Μπενζεμά με τον Βινίσιους.

Και το μόνο που κατάφεραν στο πρώτο ημίχρονο ήταν η φάση του γκολ που σωστά ακυρώθηκε.

Το σκηνικό άλλαξε στην επανάληψη. Η Ρεάλ αιφνιδίασε τη Λίβερπουλ με την επιθετικότητά της.

Σημείο αναφοράς ο Βαλβέρδε ο οποίος έκανε μεγάλο ματς σαν τέταρτο χαφ και τη σέντρα στο γκολ του Βινίσιους.

Σοφός αποδείχθηκε ο Αντσελότι με την επιλογή του Ουρουγουανού. Σπουδαία και κομβική η παρουσία του Βαλβέρδε.

Ήταν ο δεύτερος πυλώνας στήριξης της Ρεάλ μετά τον Κουρτουά.

Προσωπικά περίμενα από την ομάδα του Κλοπ να συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό.

Διαψεύστηκα. Κι εκτιμώ πολύς κόσμος ακόμη.

Η Ρεάλ βγήκε στον αγωνιστικό χώρο με σχέδιο και αυτοπεποίθηση.

Κυκλοφόρησε μπάλα και εκμεταλλεύτηκε τη δυνατότητα του Μπενζεμά να γυρίζει πίσω και να δημιουργεί. Η Λίβερπουλ απλά παρακολουθούσε.

Και αντέδρασε μετά το γκολ, αλλά και πάλι δεν έπεισε ότι ήταν ικανή να ισοφαρίσει.

Κι ας είχε την πολύ μεγάλη φάση του Σαλάχ που εξουδετέρωσε ο Κουρτουά.

Η εικόνα της δεν ήταν όπως στα πρώτα 45 λεπτά.

Όσο περνούσε η ώρα αγχωνόταν, ενώ η Ρεάλ έπαιζε με ωριμότητα.

Το διαχειρίστηκε έξυπνα και στην κόντρα θα μπορούσε να σημειώσει ένα ακόμη γκολ.

Οι Ισπανοί έδιναν την εντύπωση ότι ήταν σίγουροι για το αποτέλεσμα πριν καν αρχίσει ο τελικός.

Μιλούσε η γλώσσα του σώματος. Ίσως και να ήταν το πεπρωμένο με όλα όσα έγιναν από την αρχή της σεζόν.

Και θέλουμε δεν θέλουμε όλοι εμείς οι Αγγλόφιλοι οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι Ρεάλ είναι μόνο μία.