Τις τελευταίες μέρες διαβάζω κυρίως στον γραπτό Τύπο ότι με τις εκλογές της ΕΠΟ θα αλλάξει σελίδα το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Εκτός τόπου και χρόνου είναι αυτοί που γράφουν τέτοια πράγματα. Είτε είναι άσχετοι με το αντικείμενο, είτε θέλουν να παραπληροφορήσουν τον κόσμο.

Τι θα γίνει, δηλαδή, που έφυγε ο Σαρρής και θα έρθει ο Γκιρτζίκης; Έτσι κι αλλιώς το ίδιο μπλοκ που στήριξε τον πρώτο θα στηρίξει και τον δεύτερο.

Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Και το ίδιο θα γίνει ακόμα κι αν δεν εκλεγεί ο Γκιρτζίκης και επανέλθει π.χ ο Γκαγκάτσης που τον θέλει ο Μελισσανίδης.

Ξέρετε ποια θα είναι η μοναδική διαφορά; Ότι αντί να είναι αφεντικό ο Μαρινάκης θα είναι ο Μελισσανίδης.

Η πραγματική αλλαγή θα γίνει όταν ο νέος πρόεδρος και γενικά η διοίκηση της ΕΠΟ θα είναι ανεξάρτητη από την Πολιτεία, την Λίγκα, τις ομάδες και τους παράγοντες και δεν θα δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να αλλάξει ολόκληρη η δομή και η φιλοσοφία του ποδοσφαίρου και ούτε είμαστε έτοιμοι, ούτε το θέλουμε.

Δυστυχώς, έχουν φτιαχτεί έτσι τα πράγματα που πρέπει να υπάρχει ο ένας ο οποίος θα δίνει εντολές. Ίσως να είναι και το σκαρί των παραγόντων να τους βολεύει κάτι τέτοιο.

Σε κάθε πέριπτωση, πάντως, το παρασκήνιο είναι αυτό που πρωταγωνιστεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο και είναι τρομερά δύσκολο να πάμε σε ένα άλλο μοντέλο που θα είναι και το υγιές.

Κι επειδή δεν μασάω τα λόγια μου και απεχθάνομαι τον λαϊκισμό, το συγκεκριμένο σύστημα το βρήκε ο Μαρινάκης, δεν το έφτιαξε οι ίδιος.

Ακόμα και να μην το γούσταρε, δεν θα μπορούσε να το αγνοήσει, διότι αυτό θα είχε κόστος… Θέλει, δεν θέλει, το υπηρετεί…

Όταν είσαι πρόεδρος η, ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού ή, μιας δυνατής ΑΕΚ και ενός ισχυρού ΠΑΟΚ δεν γίνεται να πας με τον σταυρό στο χέρι όπως τόλμησε ο Τροχανάς κι έχασε το πρωτάθλημα.

Οι πρώτοι που θα σε “φάνε” είναι οι δικοί σου οπαδοί, οι οποίοι υποτίθεται ότι θέλουν την πλήρη εξυγίανση του ποδοσφαίρου.

Αν το καλοσκεφτείτε κανένας δεν θέλει πραγματικά να αλλάξει το ποδόσφαιρο. Όλοι τους μόνο λόγια είναι…