Βλέπω κάποιους οπαδούς του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού στην κυριολεξία να ζουν στον δικό τους κόσμο για το Φάιναλ Φορ του Άμπου Ντάμπι.  Λογικό, θα σχολιάσετε, για ανθρώπους που είναι άρρωστοι με την ομάδα τους.

Αλλά, βρε παιδιά, υπάρχουν όρια. Δεν είναι δυνατόν για ένα, δυο παιχνίδια μπάσκετ, όσο σημαντικά κι αν είναι, να δημιουργείτε πρόβλημα στον ίδιο σας τον εαυτό και κατ’ επέκταση στην οικογένειά σας.

Ήμαρτον, που έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Γεωργίου.

Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, έρχονται σε τρίτη και τέταρτη μοίρα. Είναι αδιανόητο  αυτό που συμβαίνει γύρω μου με συγκεκριμένα άτομα που δεν καταλαβαίνουν τίποτα.

Ζουν κι αναπνέουν για τα δύο σημερινά ματς. Παγκόσμιος πόλεμος να γίνεται δεν τρέχει τίποτα μπροστά στη νίκη του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού.

Κάποιοι, μάλιστα, και από τις δύο ομάδες μου λένε ότι προτιμούν να χάσουν σήμερα αν είναι να ηττηθούν στον τελικό από τον αιώνιο αντίπαλο.  Για τέτοια πράγματα μιλάμε. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Τι άλλο να πω…

Κι αν αυτές τις ημέρες βρίσκονται σε αυτή την τραγική κατάσταση, τι θα γίνει την Κυριακή αν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός αγωνιστούν στον τελικό; Με υπογλώσσια θα βλέπουν (;) το ματς. Έλεος.

Από εκεί και πέρα είναι δύο μεγάλα παιχνίδια στα οποία τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Ο Παναθηναϊκός είναι ο κάτοχος του τροπαίου, κέρδισε φέτος δύο φορές τη Φενέρ και ξεκινά ως το θεωρητικό φαβορί.

Ο Ολυμπιακός τερμάτισε πρώτος στην κανονική περίοδο, έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ και υπερτερεί της Μονακό του Σπανούλη. Όλα, όμως, θα κριθούν στο παρκέ.

Ευχή των υγιώς σκεπτόμενων φιλάθλων είναι να δούμε τις ομάδες μας στον τελικό και η κούπα να πάει σε ελληνική ομάδα. Και οι δύο το μπορούν.