Πρόσφατα αναφέρθηκα στην τοξικότητα που επικρατεί στο ελληνικό μπάσκετ λόγω της αιώνιας κόντρας Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού και κατά τη γνώμη μου οδήγησε στην «αποτυχία» του Αμπου Ντάμπι. Και το ίδιο βράδυ έγινε το… σώσε στο ΣΕΦ.

Προσωπικά δεν ένιωσα την παραμικρή έκπληξη, ακριβώς διότι ο φανατισμός και το μίσος ανάμεσα σε «κόκκινους» και «πράσινους» υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Απλά τώρα διογκώθηκε σε τέτοιο βαθμό που πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει.

Εδώ φτάσαμε στο σημείο ακριβοπληρωμένοι άσοι να  δείχνουν στον κόσμο τα γεννητικά τους όργανα και αποθεώνονται!!! Τι κατάντια…

Θα σχολιάσει κάποιος ότι πλέον δεν έχουμε σωματική βία μέσα στα γήπεδα. Σωστό. Έχουμε, όμως, λεκτική βία και σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ χειρότερη. Είναι φρικιαστικό να ακούς συνθήματα εν χορώ για τη μάνα σου, τη γυναίκα σου, το παιδί σου, την οικογένειά σου, να σε καταριούνται και στα social media να γράφεται ό,τι αλητεία μπορείς να φανταστείς. Είτε είσαι αθλητής, είτε προπονητής, παράγοντας η, διαιτητής.

Και το πιο ανατριχιαστικό είναι ότι ουδείς αντιδρά πραγματικά. Ούτε στο ΣΕΦ, ούτε στο ΟΑΚΑ. Το αντιμετωπίζουμε σα να είναι κάτι το φυσιολογικό. Δεν τρέχει τίποτα. Έχει σπάσει και ο πάτος του βαρελιού. Μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο και γι’ αυτό έχουμε γίνει διεθνώς ρεζίλι των σκυλιών. Στη χώρα που έχει τον πιο σκληρό αθλητικό νόμο στην Ευρώπη. Και δεν εφαρμόζεται. Ξέρετε γιατί; Διότι ακριβώς είναι τόσο αυστηρός! Δεν τολμούμε να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκαλο.

Κι όταν οι οικονομικά ισχυροί μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν κι όπου θέλουν και κανείς να μη τους πειράζει, τότε το έργο έχει τελειώσει και ο κόσμος είναι αηδιασμένος με όλα αυτά που βιώνει.

Και, μάλιστα, σε μια εποχή που οι δύο μεγάλες ομάδες μας πρωταγωνιστούν στην Ευρωλίγκα και το μέλλον τους ανήκει, γιατί οι ιδιοκτήτες τους βάζουν ένα σωρό λεφτά. Δεν είναι άδικο; Να διαθέτουμε μεγαθήρια στην Ευρώπη και στην Ελλάδα με τα αίσχη να μετατρέπονται σε νάνους.

Στήθηκε ένα σόου μεταξύ κυβέρνησης και ομάδων και δεν άλλαξε το παραμικρό. Ούτε οι χειραψίες, ούτε οι δήθεν κοινές ανακοινώσεις και δεσμεύσεις θα βάλουν το νερό στο αυλάκι. Το θέμα μας δεν είναι να τελειώσει το πρωτάθλημα. Αλλά να αποκτήσουμε πρωτάθλημα με κανονισμούς και νόμους που θα εφαρμόζονται το ίδιο για τους πάντες. Όπως και να λέγονται.

Όσοι δεν το έχετε πάρει χαμπάρι κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες το ελληνικό μπάσκετ καταρρέει και δεν έχει αύριο. Θα το βρούμε μπροστά μας και στις εθνικές ομάδες. Και γιατί η διαφορά των δύο με τους υπόλοιπους συνεχώς μεγαλώνει και γιατί οι Ελληνες παίκτες δεν μπορούν να βρουν ομάδες σε υψηλό επίπεδο για να αγωνιστούν. Τις καλές θέσεις τις έχουν καπαρώσει οι ξένοι.

Βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Αυτά είναι τα σοβαρά προβλήματα και κανενός το αυτί δεν ιδρώνει. Το μόνο που τους νοιάζει είναι ποιος θα κάνει το κουμάντο στην Ομοσπονδία και τον ΕΣΑΚΕ για να ελέγχει τη διαιτησία. Κάποτε διαθέταμε σούπερ ονόματα που σφύριζαν τους μεγαλύτερους αγώνες της Ευρώπης και τώρα έχουμε γίνει οι φτωχοί συγγενείς. Και λογικό, αφού είναι διαιτητές χωρίς προσωπικότητα και όμηροι των παραγόντων.

Έχουμε τις προδιαγραφές να είμαστε ισχυροί σε όλα και αδυνατούμε να το κάνουμε, γιατί το ελληνικό μπάσκετ θυμίζει παλάτι χτισμένο σε άμμο. Οι μεγάλες ομάδες ανήκουν σε οικογένειες και όχι στον εαυτό τους!