Πολλές φορές έχω πει δημόσια ότι πάνω από τις όποιες δυνατότητες του κάθε προπονητή είναι ποιες σχέσεις έχει με το αφεντικό της ομάδας και γενικά με τη διοίκηση.

Από τη πρώτη στιγμή της συνεργασίας τους φαινόταν ότι ο Αλμέιδα δεν τα πάει καλά με τον Ηλιόπουλο. Είτε προσωπικά με τον ίδιο, είτε με κάποιους συνεργάτες του νέου ιδιοκτήτη.

Κι επειδή στην πορεία ήταν ξεκάθαρο ότι αυτές οι σχέσεις δεν έφτιαξαν ποτέ, το καλύτερο που μπορούσε να γίνει για την ΑΕΚ ήταν οι δρόμοι τους να χωρίσουν.

Εννοείται ότι ο Αλμέιδα πρόσφερε στην ΑΕΚ και αγαπήθηκε από τον κόσμο. Κι ενδεχομένως να είχε μέλλον στην Ενωση.

Αλλά, δυστυχώς, δεν ταιριάζουν τα χνώτα του με αυτά του Ηλιόπουλου.

Ο διάδοχος του Μελισσανίδη δεν κατέχει από ποδόσφαιρο κι αυτό που πρέπει να έχει στο νου του είναι ο νέος προπονητής της ομάδας να νιώθει με όλη τη σημασία της λέξης την εμπιστοσύνη και τη στήριξη της διοίκησης. Από εκεί αρχίζουν όλα.

Καλά είναι τα μεγάλα λόγια και τα ευχολόγια, αλλά στο ποδόσφαιρο μετράνε οι πράξεις. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται…

Όσο για τον Αλμέιδα προσωπικά, θα ήθελα μια απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν παραιτήθηκε όταν έβλεπε την ομάδα να κατρακυλά στην κατηφόρα με σπασμένα φρένα. Ένας πραγματικός Σαμουράι αυτό θα έκανε.