Για δύο λόγους παίξαμε καλά και κερδίσαμε τους Σουηδούς. Γιατί ο Φαν Σιπ έκανε ελάχιστες αλλαγές σε πρόσωπα και σχηματισμό και γιατί οι παίκτες αγωνίστηκαν και για τον προπονητή τους.

Σε σχέση με το Κόσοβο ο Χατζηδιάκος αντικατέστησε τον τραυματία Γιαννούλη, αλλά έπαιξε δεξί στόπερ.

Ο κοντός Τζαβέλλας πήγε αριστερά και ο Μαυροπάνος στο κέντρο της άμυνας. Εκεί που έπρεπε να είναι και στην Πρίστινα.

Ο δε Ζέκα έκανε δουλειά για δυο και τρεις παίκτες.

Το έχω ξαναπεί. Από αυτόν πρέπει να ξεκινάει η ενδεκάδα. Δικό μας παιδί. Δίνει και τη ψυχή του.

Όταν, λοιπόν, κατεβάζεις σχεδόν την ίδια ομάδα αυτόματα οι παίκτες βρίσκουν τα πατήματά τους. Ο ένας μαθαίνει καλύτερα το παιχνίδι του άλλου.

Από εκεί και πέρα οι διεθνείς ήξεραν ότι είναι με την πλάτη στον τοίχο. Και οι ίδιοι προσωπικά και ο Φαν Σιπ.

Κάποιοι, άλλωστε, καταλαβαίνουν ότι χωρίς τον Ολλανδό δεν θα είχαν θέση στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Έτσι αποφάσισαν να τα δώσουν όλα και δικαιώθηκαν.

Η εθνική ήταν πάρα πολύ καλή. Έτοιμη, διαβασμένη, οργανωμένη. Είχε ισορροπία σαν ομάδα. Πίστη, θέληση και αυτοπεποίθηση. Πήρε αυτό που της άξιζε.

Εντάξει, οι Σουηδοί είχαν δυο δοκάρια και αν είχαν σκοράρει πρώτοι η εξέλιξη ίσως να ήταν διαφορετική.

Αναφέρομαι στη συνολική εικόνα της ομάδας. Είδαμε ποδόσφαιρο.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι φτιάξαμε ομάδα.

Επιβάλλεται να γίνουν πολλά πράγματα. Να βρούμε την ταυτότητά μας και να σταματήσουν οι συνεχείς κλήσεις τόσων πολλών παικτών.

Τέλος στα πειράματα. Να βρούμε έναν βασικό κορμό και να τον στηρίξουμε. Δεν γίνεται συνέχεια να αλλάζουν τα πάντα. 

Κι αν οι διεθνείς πραγματικά πιστεύουν στο θαύμα ας το δείξουν και να κερδίσουν όλα τα ματς που απομένουν στον όμιλο.

Διαφορετικά μια νίκη επί της Σουηδίας δεν λέει τίποτα. Τα πάντα κρίνονται στη διάρκεια και στο τελικό αποτέλεσμα.

Προσωπικά έχω πει κι έχω γράψει πολλές φορές ότι την εθνική δεν τη φοβάμαι με τους καλύτερους. Με τα μεγάλα ονόματα.

Με τους μικρούς την πατάμε. Γιατί; Διότι κι εμείς είμαστε μικροί. Όχι σε ταλέντο, αλλά σε οργάνωση, φιλοσοφία και νοοτροπία.