Ο Νίκος Γκάλης ήρθε στην Ελλάδα από την Αμερική ως ακατέργαστο διαμάντι και απογείωσε το ελληνικό μπάσκετ. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πήγε στην Αμερική από την Ελλάδα αδούλευτος και φοβισμένος και κατέκτησε τον κόσμο. «Έφτασε εκεί που δεν μπορούσε» όπως έγραψε ο ξεχωριστός Νίκος Καζαντζάκης.

Τόσοι και τόσοι θρύλοι του μπάσκετ υποκλίθηκαν στον Αντετοκούνμπο.

Μπασκετικά δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο. Κι όσοι στέκονται στις αδυναμίες του Γιάννη τους απαντώ ότι το παλικάρι τις γνωρίζει, τις δουλεύει καθημερινά και τις βελτιώνει. Για παράδειγμα οι βολές του στον 6ο τελικό ήταν 17 στις 19! Και σε ό,τι άλλο υστερεί ο Γιάννης θα το φτιάξει.

Είναι μόλις 26 χρόνων κι έχει στεφθεί πρωταθλητής του NBA. Ήταν να μην κάνει την αρχή. Τώρα τίποτα και κανείς δεν θα μπορεί να τον σταματήσει. Μόνο να έχει την υγειά του. Όλα τ’ άλλα θα τα κουμαντάρει μόνος του και ξέρει να το κάνει μια χαρά.

Και προσέξτε. Ο Αντετοκούνμπο πήρε το δαχτυλίδι στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη με μια ομάδα που δεν συγκαταλέγεται στην ελίτ του NBA. Ο Γιάννης είχε  μεγάλες προτάσεις για να φύγει, αλλά έμεινε στο Μιλγουόκι και πάλεψε για δυο λόγους. Πρώτα για τον ίδιο και την οικογένειά του και μετά για τους ανθρώπους των Μπακς που τον πίστεψαν, τον στήριξαν και ήθελε να τους ευχαριστήσει.

Αυτός είναι ο Αντετοκούνμπο. Αγνόησε τη μεγάλη ζωή και τη χλιδή του Λος Αντζελες και άλλων μεγαλουπόλεων των ΗΠΑ. Θεώρησε υποχρέωσή του να μείνει στην ομάδα που επένδυσε πάνω του και τα τελευταία 8,5 χρόνια είναι το δεύτερο σπίτι του.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αποτελεί πια ίνδαλμα για εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. Και το μήνυμα που τους στέλνει είναι να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Αν δουλέψουν πολύ και σωστά θα τα καταφέρουν. Αλλά ακόμα κι αν κάτι δεν πάει καλά σημασία θα έχει η προσπάθεια.

Ο Γιάννης έχανε προπονήσεις γιατί δεν είχε να φάει η, γιατί δεν υπήρχε άλλο ζευγάρι παπούτσια που τα μοιραζόταν με τον αδελφό του Θανάση. Κ έβγαινε στους δρόμους για να πουλήσει μικροαντικείμενα και να βοηθήσει την οικογένεια. Λογικό ήταν η ζωή του να γίνει ταινία.

Αποτελεί το ζωντανό παράδειγμα τι σημαίνει θέληση και αγώνας. Άλλο παιδί στη θέση του ίσως να ήταν ακόμα στους δρόμους. Κι όμως ο Αντετοκούνμπο κοίταξε τη ζωή στα μάτια και της είπε ότι «δεν θα με κάνεις εσύ ό,τι θέλεις, εγώ θα κάνω αυτό που θέλω».

Και τα κατάφερε γιατί μέσα του είχε βαθιά πίστη ότι θα πετύχει. Τόλμησε και νίκησε. Αλλά αυτή η νίκη ήρθε με ατέλειωτες ώρες προπόνησης και σκληρής δουλειάς σε καθημερινό επίπεδο. Κι ασφαλώς ψυχολογικής προετοιμασίας.

Δεν γίνεσαι πρωταθλητής του NBA από τη μια μέρα στην άλλη. Και δεν φτάνει μόνο να είσαι πολύ καλός παίκτης. Χρειάζεται ολοκληρωμένο πακέτο συγκροτημένου ανθρώπου και αθλητή. Ο Γιάννης είναι ένα φαινόμενο και για εμένα ακόμα δεν έχει δείξει τις πραγματικές του δυνατότητες.

Εκτιμώ ότι στη συνέχεια της τεράστιας καριέρας του θα τρελάνει κόσμο. Και πάνω απ’ όλα θα εμπνεύσει τα παιδιά να κυνηγήσουν το όνειρό τους.

Προσωπικά απευθύνω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Γιάννη που προβάλλει την πατρίδα μας σε όλο τον κόσμο. Είναι τιμή για την Ελλάδα που ένα παιδί σαν τον Αντετοκούνμπο νιώθει και είναι συμπατριώτης μας.