Ο ΠΑΟΚ ήταν αυτός που κέρδισε χθες τις εντυπώσεις στο Ολυμπιακό Στάδιο. Δεν τα κατάφερε, όμως, να πάρει το τρίποντο λόγω Διούδη, αστοχίας και άγχους.

Ο Παναθηναϊκός δεν είχε καμία σχέση με τον ωραίο αγώνα που έδωσε κόντρα στην ΑΕΚ.

Προβλημάτισε σε τέτοιο βαθμό που στα δικά μου μάτια ήταν σκέτη απογοήτευση.

Μέχρι το 60 ο ΠΑΟΚ είχε την καθολική υπεροχή. Ένας άλλος ΠΑΟΚ σε σύγκριση με το ντέρμπι της Τούμπας απέναντι στον Ολυμπιακό.

Είχε διάθεση, πίεσε ψηλά, έτρεξε, κέρδισε πολλές μπάλες, ανέπτυξε σωστά το παιχνίδι και έχασε ευκαιρίες.

Άνετα ο Δικέφαλος θα μπορούσε να είχε πετύχει ένα και δυο γκολ στο πρώτο ημίχρονο και να καθαρίσει το ματς.

Μάλιστα, κατά διαστήματα μου θύμισε την ομάδα του Λουτσέσκου η οποία ήξερε τι ήθελε και πώς να το πάρει.

Η διαφορά ήταν ότι δεν σκόραρε. Κι αυτό γιατί οι Διούδης ήταν εξαιρετικός, συν βέβαια την ανικανότητα των παικτών του ΠΑΟΚ και το δικαιολογημένο στρες από την αναγκαιότητα της νίκης.

Ο Ίνγκασον γέμισε το κέντρο της άμυνας, με τον Γιαννούλη ο ΠΑΟΚ απέκτησε οντότητα από αριστερά, ενώ δούλεψε πολύ καλά το δίδυμο Ελ Καντουρί, Εσίτι.

Ο τελευταίος ήταν θαυμάσιος. Η μέρα με τη νύχτα με τον παίκτη που έχουμε δει μέχρι τώρα. Έκοβε και μοίραζε γρήγορα.

Βελτιωμένος ήταν και ο Μπίσεσβαρ κι εκτιμώ ότι ο Φερέιρα βιάστηκε να τον αλλάξει. Όπως κακώς μπήκε τόσο αργά σαν αλλαγή ο Σφιντέρσκι που είναι ο πρώτος σκόρερ του ΠΑΟΚ.

Μεγάλο ματς έκανε ο Πέλκας, ο οποίος έχασε και την ευκαιρία του ματς.

Στο τελευταίο ημίωρο ο ΠΑΟΚ άρχιζε να κουράζεται, ενώ οι αλλαγές περισσότερο τον έβγαλαν από τον ρυθμό του. Ήταν ακίνδυνος, ενώ στο τέλος παραλίγο να την πατήσει από τον Καμπετσή.

Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο. Η είσοδος του Αγιούμπ βοήθησε την ομάδα να ισορροπήσει και να κυκλοφορήσει λίγο τη μπάλα.

Σημαντική ήταν και η συμβολή του Ανουάρ. Έτρεξε πολύ και περιόρισε την υπεροχή του Δικεφάλου στον χώρο του κέντρου.

Ο Παναθηναϊκός, δηλαδή, ήταν άλλη ομάδα σε σχέση με αυτή του πρώτου 45λεπτου που παρέπαιε και στάθηκε τυχερή. Τουλάχιστον δεν είχε ρόλο κομπάρσου.

Και πραγματικά ο Ζαχίντ λες και κρυβόταν και ήταν ανύπαρκτος, ο Μακέντα δεν έπαιρνε μπάλες, ο Χατζηγιοβάνης έβγαινε εύκολα οφσάιντ και το δίδυμο Κουρμπέλη, Δώνη δεν τραβούσε στα χαφ. Οι αποστάσεις των γραμμών ήταν μεγάλες και ο Παναθηναϊκός δεν βλεπόταν.

Ο Δώνης φώναζε, αλλά η ομάδα του δεν ήταν στην ημέρα της. Σαφώς έπαιξε ρόλο και η έλλειψη δυνατού κινήτρου.

Ο ΠΑΟΚ ήθελε πολύ περισσότερο το ματς και το 0-0 ήταν επιτυχία για τους πράσινους και αποτυχία για τους Θεσσαλονικείς που μάχονται για την δεύτερη θέση.