Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για τον αγώνα του Μονάχου. Είναι πολύ μεγάλη η διαφορά ανάμεσα στο γερμανικό ποδόσφαιρο και το ελληνικό.

Εδώ ήταν το 85 λεπτό και οι παίκτες της Μπάγερν αγωνίζονταν με την ίδια ένταση που ξεκίνησαν το ματς.

Ήταν ικανοί να συνεχίσουν σε φουλ ρυθμό και για τρίτο ημίχρονο.

Και οι παίκτες του Ολυμπιακού τα είχαν «φτύσει». Δεν είχαν δυνάμεις ούτε καν να διώξουν τη μπάλα.

Τίποτα δεν μου λέει το αποτέλεσμα η, αν το πρώτο γκολ σημειώθηκε στο 69. Και 1-0 να ερχόταν το ματς πάλι τα ίδια θα έγραφα. Ακόμα και 0 – 0 αν ο Ολυμπιακός έπαιζε φουλ κατενάτσιο.

Άλλο το σκορ κι άλλο η εικόνα και η αξία μιας ομάδας.

Ο Ολυμπιακός είναι δουλεμένος, έχει ποιότητα, μπορεί να παίξει επιθετικά, αλλά όχι με ομάδες της κλάσης μιας Μπάγερν, η οποία δεν είναι και στα καλύτερά της. Την είδαμε, άλλωστε, και στο Καραϊσκάκη.

Και σκεφτείτε να βρισκόταν σε φόρμα και χωρίς εσωτερικά θέματα…

Στο πρώτο ματς η ομάδα του Μαρτίνς το πάλεψε και κέρδισε τις εντυπώσεις. Απόψε έπαιξε παθητικό ποδόσφαιρο.

Αν θέλετε τη γνώμη μου δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Δεν είναι θέμα προπονητή η, παικτών, αλλά διαφορά επιπέδου.

Και τι έγινε που ξεκίνησε ο Ραντζέλοβιτς η, που ο Ποντένσε ήταν αρνητικός; Τίποτα.

Και ο Μασούρας να έπαιζε από την αρχή και ο Πορτογάλος να ήταν δραστήριος μια από τα ίδια θα βλέπαμε. Η, να ήταν στην ενδεκάδα και ο Βαλμπουενά.

Εδώ ο Μαρτίνς έριξε και τον Ελ Αραμπί χωρίς να υπάρχει κέντρο και να κυκλοφορεί η μπάλα.

Ουδείς ασχολήθηκε που ο Ολυμπιακός έπαιξε με δύο φορ. Και με πέντε να έπαιζε πάλι δεν θα τους έφτανε η μπάλα.

Τι να συζητάμε τώρα… Η Μπάγερν ανήκει στην ελίτ. Ο Ολυμπιακός όχι.

Και ευτυχώς που ο Σα βρέθηκε σε καλό βράδυ και ο Ολυμπιακός γλίτωσε τη συντριβή.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά θα τους έπαιρνε πολύ από κάτω ένα βαρύ σκορ. Ενώ τώρα η ήττα με 2-0 είναι γλυκιά.