Τον Θανάση Σκουρτόπουλο τον συμπαθώ και γνωρίζω ότι από τον Οκτώβριο του 2017 που ανέλαβε την εθνική ομάδα έχει εργαστεί σκληρά.

Του δόθηκε μια μεγάλη ευκαιρία και την άρπαξε από τα μαλλιά. Έπραξε πολύ σωστά, διότι το βιογραφικό του δεν ήταν τέτοιο που να δικαιολογούσε την απόφαση της ομοσπονδίας να του αναθέσει την τεχνική ηγεσία μιας ομάδας με τόσο μεγάλο όνομα.

Προσωπικά δεν θα μπω στα μπασκετικά χωράφια και θα τοποθετηθώ ως απλός φίλαθλος. Αναγνωρίζω την προσπάθεια του Σκουρτόπουλου να βοηθήσει την εθνική.

Στα μάτια μου, όμως, έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την αποτυχία της να μπει έστω στην οκτάδα του παγκοσμίου κυπέλλου της Κίνας.

Κατ’ αρχάς, η ομάδα έπαιξε μονοδιάστατο μπάσκετ και δεν είχε λύσεις για να αξιοποιήσει τον Αντετοκούνμπο. Το τόνιζα από την αρχή του Μουντομπάσκετ και νομίζω ότι συμφωνούν οι πάντες. Ο Σκουρτόπουλος έπρεπε να το διαχειριστεί διαφορετικά.

Επέμενε στους Παπανικολάου, Παπαπέτρου για τις θέσεις 2 και 3 και μόνο με την Τσεχία κατέβασε Καλάθη και Σλούκα μαζί.

Υπήρχαν κι άλλες λύσεις, αλλά για τον 54χρονο τεχνικό δεν άξιζε τον κόπο να τις δοκιμάσει.

Ο Σκουρτόπουλος δεν έχει καμία ευθύνη για το ότι δεν διαθέτουμε σουτέρ, όμως η ομάδα έπρεπε να βρει τον τρόπο να στέλνει τη μπάλα στο καλάθι.

Από τη στιγμή που ο Γιάννης ήταν εγκλωβισμένος οφείλαμε να έχουμε ένα δεύτερο και ένα τρίτο πλάνο.

Κι αυτό δεν έγινε, διότι ουδέποτε δουλεύτηκε.

Ξέχωρα, όμως, από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι η άποψή μου είναι ότι ο Ελληνας προπονητής δεν διαθέτει το ειδικό βάρος για να κοουτσάρει μια ομάδα σαν την εθνική μας. Και λόγω βιογραφικού και λόγω προσωπικότητας.

Ο 54χρονος δεν είναι ο προπονητής ηγέτης, αυτός που θα εμπνεύσει τους παίκτες και θα μπει μπροστά.

Και μιλάμε για παίκτες με παράσημα. Τον Αντετοκούνμπο,τον πολυτιμότερο παίκτη του NBA που πλέον είναι σταρ με όλη τη σημασία της λέξεως, τον Καλάθη και τον Σλούκα που θεωρούνται από τους κορυφαίους γκαρντ στην Ευρήπη, τον μεγάλο Πρίντεζη και πάει λέγοντας.

Μια ήττα κάναμε από τους Βραζιλιάνους και  η ομάδα ουσιαστικά τελείωσε ψυχολογικά. Ένας τεχνικός επιπέδου Ευρωλίγκας και με άλλες παραστάσεις και νοοτροπίες θα είχε… σηκώσει διαφορετικά τους παίκτες.

Ο Σκουρτόπουλος απέτυχε, διότι πρώτα ο ίδιος δεν μπόρεσε να πάρει τα πάνω του. Κι αυτό το μετέδωσε σε όλους. στην ομάδα.

Το φιλικό κτύπημα του Μπουρούση στο ματς με τη Βραζιλία και η… εντολή του Γιάννη “μην με βγάλεις με τα τέσσερα φάουλ”  στον αγώνα με την Τσεχία λένε πολλά για το πόσο ψηλά έχουν οι παίκτες τον Σκουρτόπουλο. Όχι σαν άνθρωπο, αλλά σαν προπονητή.

Δεν θέλω να αναφέρω άλλα ονόματα, αλλά σκεφτείτε εσείς προπονητικά θηρία. Ποιος να τολμήσει να τους πει “μην με βγάλεις από το ματς”; Πλάκα κάνουμε;

Ακόμη και η παραμικρή λεπτομέρεια δείχνει πολλά.

Η γνώμη μου είναι ότι η εθνική ομάδα έχει ανάγκη από έναν μεγάλο Ελληνα η, ξένο προπονητή, ο οποίος να μπορεί να αντέξει το βάρος του ονόματος. Να είναι, δηλαδή, από το πάνω ράφι κι όχι να αποτελεί λύση ανάγκης. Διότι ο Σκουρτόπουλος κάπως έτσι έγινε πρώτος μετά τον Μίσσα, ο οποίος επίσης ήταν “λίγος” γι’ αυτή τη θέση.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα πετύχει, αλλά τουλάχιστον θα ανέβουν τα στάνταρ.

Και για να συμβεί κάτι τέτοιο επιβάλλεται αλλαγή φιλοσοφίας και εκσυγχρονισμός σε όλους τους τομείς. Και διοικητικά και αγωνιστικά.