Θα τοποθετηθώ ως Ελληνας φίλαθλος και τηλεθεατής του σημερινού αγώνα της εθνικής.

Έμεινα ικανοποιημένος από την προσπάθεια των παικτών μας. Όσοι αγωνίστηκαν έδωσαν και τη ψυχή τους.

Η Ελλάδα μπορούσε να κερδίσει την Τσεχία με τη διαφορά που χρειαζόταν για να μπει στην οκτάδα.

Δεν τα κατάφερε λόγω αστοχίας στις βολές, στην έλλειψη κλασικού σουτέρ και στην κακή διαιτησία σε βάρος του Γιάννη.

Πάνω απ’ όλα, όμως, πληρώσαμε την ήττα από την Βραζιλία που σαφώς ήταν εκτός προγράμματος.

Αυτή μας τσάκισε. Μας χάλασε το μυαλό.

Το 50% της σημερινής απόδοσης να πιάναμε θα είχαμε κάνει περίπατο.

Η αίσθησή μου είναι ότι η εθνική ομάδα δεν ήταν έτοιμη για το παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Δεν γίνεται να διαθέτεις τον Αντετοκούνμπο και να μην ξέρεις πώς θα τον εκμεταλλευτείς.

Ο Γιάννης ήθελε πολύ να βοηθήσει την ομάδα, όμως η ομάδα δεν τον βοήθησε να δώσει αυτά που μπορεί.

Ούτε ο προπονητής, ούτε οι συμπαίκτες του.

Στα μάτια όλων είναι ένας υπερπαίκτης που μπορεί να τα κάνει τα πάντα μόνος του. Λάθος. Κι αυτό πληρώσαμε.

Από τη στιγμή που λογικότατα όλες οι αντίπαλες άμυνες προσάρμοζαν το παιχνίδι τους στον Αντετοκούνμπο, εμείς οφείλαμε να είμαστε έτοιμοι για δύο πράγματα.

Πρώτα πώς θα ανοίξουμε αυτές τις άμυνες με τον Γιάννη η, πώς θα… κτυπήσουμε με άλλους παίκτες.

Τίποτα ουσιαστικό δεν κάναμε στο συγκεκριμένο κομμάτι, διότι απλά δεν το δουλέψαμε.

Αυτό, τουλάχιστον, είδα εγώ. Μια ομάδα χωρίς αγωνιστική ταυτότητα. Σα να αυτοσχεδιάζαμε.

Κι όταν έγινε κριτική στον Σκουρτόπουλο γιατί δεν παίζει με δύο και τρεις γκαρντ ήταν ειρωνικός.

Μα, αυτός δεν κάλεσε τους παίκτες; Γιατί με Καλάθη και Σλούκα η ομάδα ρόλαρε καλύτερα;

Γιατί δεν δοκίμασε περισσότερο τον Λαρεντζάκη και αγνόησε τον Μάντζαρη;

Δεν έβλεπε ότι στην εθνική δεν ταίριαζαν μαζί ο Παπανικολάου στο 2 και ο Παπαπέτρου στο 3; Και τόσα άλλα…

Αυτά δεν τα αναφέρω για να την… πέσω στον Σκουρτόπουλο. Σε καμία περίπτωση.

Αλλά για να αναδείξω ότι δεν είχαμε εναλλακτικές λύσεις.

Και η μεγαλύτερη απόδειξη είναι ότι αρχίσαμε να  παίρνουμε τη διαφορά από τους Τσέχους με την… έκρηξη του Θανάση κι όταν ο αδελφός του ήταν στον πάγκο.

Το είχαμε προγραμματίσει; Όχι, βέβαια. Τυχαία βγήκε, διότι μίλησε η καρδιά του Θανάση.

Κι αν σήμερα παίρναμε την πρόκριση θα… μιλούσε η ελληνική ψυχή. Και όχι τα συστήματα, οι τακτικές και οι επιλογές του προπονητή σε πρόσωπα.

Απορώ, πάντως, με τους μπασκετικούς συναδέλφους που πριν το Μουντομπάσκετ έγραφαν για μετάλλιο και… ξεσήκωσαν τον κόσμο.

Προφανώς η, δεν ήξεραν ότι έγινε επιφανειακή δουλειά η, τους αντιπάλους. Έγραφαν μόνο για Αμερική, Σερβία και Ισπανία.

Κι εγώ βλέπω Βραζιλία, Τσεχία, Γαλλία, Αργεντινή, Πολωνία, Αυστραλία. Μια χαρά ομάδες. Ανταγωνιστικότατες. Δεν έχουν Αντετοκούνμπο, αλλά είναι ομάδες και το πιο σημαντικό διαθέτουν σουτέρ.

Εμείς, δυστυχώς, δεν ήμασταν προσγειωμένοι στην πραγματικότητα.

Κι όταν το τόνισα πριν τη έναρξη του πρωταθλήματος στην Κίνα κάποιοι με… στόλισαν ανάλογα. Με γεια τους και χαρά τους.

Κι ειλικρινά κρίμα που επιβεβαιώθηκα. Όχι γιατί γνώριζα το επίπεδο των άλλων ομάδων, αλλά επειδή ήμουν σίγουρος ότι θα αποτύχουμε να διαχειριστούμε σωστά τον Γιάννη. Εκεί την πατήσαμε και πρέπει να είναι ο οδηγός μας για το αύριο…