Μετά το συνονθύλευμα της εθνικής με την Ιταλία και την Αρμενία το πιο εύκολο είναι να εστιάσω στα πολλά και τεράστια λάθη του Αναστασιάδη.

Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω… Από το ότι με τους Ιταλούς έβαλε στα χαφ τον αργοκίνητο Σιόβα και μετά το 0-3 έπαιξε με τρία σέντερ μπακ και τρεις αμυντικούς μέσους; Η ότι στα τρία τελευταία ματς άλλαξε ισάριθμους  τερματοφύλακες και στο δεύτερο ημίχρονο με τους Αρμένιους έριξε στο ματς τον Σιώπη για να γυρίσουμε το αποτέλεσμα;

Το άλλο με τον… Αγγελο το ξέρετε; Με κάθε σεβασμό στον άνθρωπο Αναστασιάδη, στους δύο αγώνες του ΟΑΚΑ ήταν εκτός τόπου και χρόνου.

Κι επειδή πλέον δεν μπορεί να σταθεί στην εθνική μας ομάδα θα σταματήσω εδώ. Το πρόβλημα, άλλωστε, δεν είναι μόνο ο προπονητής που πια έχει ξεπεραστεί. Είναι η ΕΠΟ και φυσικά οι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι δεν πρέπει να έχουν ανάγκη τον Κλοπ για να κερδίσουν μια Αρμενία.

Δύο πράγματα συμβαίνουν. Το ένα ότι η ομάδα δεν είναι καλά πνευματικά – κι αυτό φάνηκε από τις δηλώσεις του Παπασταθόπουλου – και το άλλο ότι ο Φορτούνης ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα.

Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να φωνάζω ότι δεν διαθέτουμε εκείνους τους παίκτες που θα βάλουν μπροστά την προσωπικότητά τους και θα πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους. Στερούμαστε παικτών που θα δημιουργήσουν φάσεις. Είτε από συνολική προσπάθεια, είτε από ατομική ικανότητα.

Δεν ξέρουμε το πώς θα οργανώσουμε σωστά μια επίθεση, το πώς θα πατήσουμε περιοχή. Το μόνο που κάνουμε είναι να αλλάζουμε τη μπάλα. Ένα φλύαρο παιχνίδι χωρίς καμιά ουσία. Παίζουμε μονότονα και προβλέψιμα.

Κι όλα ξεκινούν από την έλλειψη νεύρου κι εγωισμού. Η ομάδα προσεγγίζει λάθος τους αγώνες. Μπαίνει υποτονικά στα ματς, δέχεται γκολ και μετά τρέχει για  να μην διασυρθεί.

Σε ένα πράγμα ήμασταν καλοί, στην άμυνα, το χαλάσαμε κι αυτό. Δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο πλάνο. Οι σοβαρές ομάδες υπολογίζουν τα πάντα. Ακόμα κι όταν γίνει η στραβή. Το έχουν συζητήσει από τα αποδυτήρια. Ξέρουν τι πρέπει να κάνουν.

Εμείς σηκώνουμε τα χέρια ψηλά, λες και ήρθε η καταστροφή. Γιατί; Διότι δεν έχουμε ποδοσφαιρική παιδεία και η νοοτροπία μας είναι κακή. Κι όσα θετικά αποτελέσματα έχουμε πανηγυρίσει τα περισσότερα είναι από αναλαμπές κι όχι από τις πραγματικές μας δυνατότητες.

Κι άλλες εθνικές αντιμετωπίζουν θέματα. Αλλά με τον έναν η, τον άλλον τρόπο τα καταφέρνουν και ξανασηκώνονται. Η δική μας ομάδα είναι μόνιμα ντεφορμέ η, αν προτιμάτε προσπαθεί να συνέρθει ανορθόδοξα. Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια. Μέσα στη μιζέρια.

Ακούω πολύ κόσμο να λέει ότι στην ομάδα υπάρχει ταλέντο. Πού είναι και δεν το βλέπω; Γιατί δεν παίζουν μπάλα αφού υπάρχει τόσο ταλέντο; Άλλο η όποια προσωπική διαδρομή του κάθε παίκτη κι άλλο το πώς θα κουμπώσει με τους υπόλοιπους σε μια εθνική ομάδα. Μην τα μπερδεύουμε.

Στη Ρόμα παίζει ο Μανωλάς και ο Ινσίνιε πέτυχε ένα από τα πιο εύκολα γκολ της καριέρας του. Ούτε στην προπόνηση θα έπαιζε έτσι ο Ελληνας αμυντικός. Το ότι αγωνίζεται στο καμπιονάτο δεν σημαίνει ότι είναι ο θεός.

Και το ίδιο ισχύει για όλους. Δυστυχώς, η εθνική μας βαδίζει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Μας αρέσει δεν μας αρέσει αυτή είναι η πραγματικότητα.

Εδώ βγήκε ο Μπασινάς και τα έβαλε με τους παίκτες επειδή έκαναν δηλώσεις. Να σηκώνεις τα χέρια ψηλά και να αναρωτιέσαι πώς γίνεται ένας άνθρωπος που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής να μιλάει με αυτόν τον απαξιωτικό τρόπο.

Κι όμως η ανώριμη αντίδραση του Μπασινά είναι η καλύτερη απάντηση στο ερώτημα γιατί εξακολουθούμε να είμαστε τόσο πίσω…