Ήμουν στο Καραϊσκάκη και η στιγμή που μου έμεινε ήταν το ζεστό χειροκρότημα του γηπέδου στον Διούδη όταν κατευθυνόταν στο ιατρείο για τις πρώτες βοήθειες.

Εκείνη την ώρα δεν υπήρχαν κόκκινοι και πράσινοι, μίσος, αντιπαλότητα, ντέρμπι, γκολ, νίκη, παρά μόνο ο άνθρωπος.

Και οι οπαδοί του Ολυμπιακού στάθηκαν στο ύψος τους. Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο ακριβώς θα έκαναν και οι παναθηναϊκοί.

Το παιχνίδι τελείωσε ισόπαλο, αλλά για τον Ολυμπιακό είναι σαν ήττα.

Διότι απέτυχε να κερδίσει μια ομάδα που φτιάχτηκε στο άψε σβήσε εκ των έσω και με παιδιά από τις ακαδημίες της, συν ότι έχασε δύο ακόμα βαθμούς και ο ΠΑΟΚ ξεφεύγει…

Η μόνη παρηγοριά είναι ότι στο τέλος ισοφάρισε, αλλά ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι απαιτητικός και δεν καταπίνει εύκολα ότι σε ένα ακόμα ντέρμπι η ομάδα του δεν μπόρεσε να γευτεί τη χαρά της νίκης. Και ειδικά κόντρα στο αιώνιο αντίπαλο.

Σαφώς ο Ολυμπιακός είχε τις μεγάλες ευκαιρίες να ισοφαρίσει νωρίτερα και να κερδίσει, όμως υπάρχει ο αντίλογος ότι αμέσως μετά το 0-1 ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να πετύχει και δεύτερο γκολ…

Όσο για το τριφύλλι το καταλαβαίνω ότι έχει την πίκρα του 1-1 στο τέλος, όμως δεν του άξιζε να κερδίσει το ματς.

Παρά το γεγονός ότι έφτασε στο 0-2, η συνολική του εικόνα δεν ήταν τέτοια που δικαιούται να ομιλεί για νίκη.

Έπαιξε σούπερ αμυντικά και ήταν φανερός ο στόχος του να μην δεχθεί γκολ. Επιθετικά ήταν αδιάφορος και απλά του κάθισε αυτή η γκολάρα του Κάτσε. Αυτό, άλλωστε, είναι το ποδόσφαιρο.

Οι πράσινοι, πάντως, υπηρέτησαν σωστά το πλάνο του προπονητή, ο οποίος, βέβαια δεν ήθελε στο  τέλος να βάλει… πούλμαν, αλλά μέτρησε η αυτοσυντήρηση των παικτών.

Στο πρώτο ημίχρονο δεν είδαμε κάτι το ιδιαίτερο. Ο Ολυμπιακός είχε την κατοχή, όμως ήταν ακίνδυνος.

Η μοναδική φάση που ξεσήκωσε το γήπεδο ήταν με τον Ποντένσε, ο οποίος επιχείρησε να «κρεμάσει» τον Διούδη, αλλά ο γκολκίπερ των πρασίνων ενήργησε εντυπωσιακά.

Οργανωτής των ερυθρολεύκων ήταν ο Νάτχο με τον Φορτούνη να ξεκινά από αριστερά και μετά να αλλάζει με τον Ποντένσε.

Από δεξιά ο Ελληνας παίκτης ήταν πιο κινητικός. Από αριστερά δεν υπήρχε στο γήπεδο.

Ο Παναθηναϊκός ήταν εξαιρετικά στημένος με τρία στόπερ που είχαν και την βοήθεια των Ινσούα, Γιόχανσον, ενώ οι Κουρμπέλης, Κάτσε έκαναν την βρώμικη δουλειά στο κέντρο.

Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε μέχρι το απίστευτο γκολ του Κάτσε. Ο Ολυμπιακός αιφνιδιάστηκε και για λίγο να δεχθεί και το 0-2.

Κι εκεί που οι πράσινοι έπρεπε να εκμεταλλευτούν την παγωμάρα των αντιπάλων τους, μίλησε η απειρία τους. Γύρισαν πολύ πίσω, ταμπουρώθηκαν στα καρέ τους και έδωσαν το σύνθημα στον Ολυμπιακό να τους βομβαρδίζει.

Από το 70 μέχρι το φινάλε το γήπεδο έγερνε προς την εστία του καταπληκτικού Κότσαρη.

Ο Ολυμπιακός τα έδωσε όλα, όμως το μόνο που κατάφερε ήταν να μην γνωρίσει την ήττα. Γι’ αυτό και είναι άξιος της μοίρας του.

Όπως και με τον ΠΑΟΚ που έχασε γκολ με το τσουβάλι και στο τέλος έφυγε από το γήπεδο με το κεφάλι σκυμμένο.

Ο Μαρτίνς ανακάτεψε πολλές φορές την τράπουλα με τον Λάζαρο να μπαίνει αλλαγή και να παίζει αρχικά ως φορ και μετά σαν εξτρέμ, τον Μάνο φουνταριστό, ενώ για αρκετή ώρα ο Σισέ είχε εγκατασταθεί μέσα στην περιοχή του Παναθηναϊκού.

Γι’ αυτό και το φινάλε ήταν δραματικό, διότι ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να ισοφαρίσει με νύχια και με δόντια.