Στο σημερινό μου άρθρο στην Realnews αναφέρθηκα στον Νάτχο και τόνισα πώς γίνεται να μην έχει μπει ακόμα στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού.

Και μόλις ο Μαρτίνς τον έβαλε στου Χαριλάου ο Ισραηλινός έδειξε την κλάση του, αλλά κυρίως το πόσο απαραίτητος είναι σε αυτή την ομάδα των ερυθρολεύκων.

Διαθέτει την κλάση να οργανώνει το παιχνίδι και να φτιάχνει φάσεις, αλλά και την εμπειρία να ελευθερώνει τους συμπαίκτες του και να ρυθμίζει την ένταση του αγώνα ανάλογα με την εξέλιξή του.

Ο Ολυμπιακός σαφώς πήρε μια πολύ μεγάλη νίκη απέναντι σε έναν ανταγωνιστικό Αρη, αλλά δεν μου άρεσε.

Ναι μεν μπήκε δυνατά και για ένα τέταρτο προσπάθησε να επιβάλλει τον ρυθμό του για να πάρει οπωσδήποτε τη νίκη, αλλά στη συνέχεια έδειξε αδυναμίες. Και στην παραγωγή παιχνιδιού και στην αμυντική λειτουργία.

Αν εξαιρέσουμε το γκολ του Χασάν και τη φάση του 5 λεπτού με τον Φορτούνη, η ομάδα του Μαρτίνς δεν απείλησε ιδιαίτερα την εστία του Αρη.

Ο Φορτούνης έχανε πολύ εύκολα τη μπάλα, ο Ποντένσε ήταν εκτός αγώνα, ο Λάζαρος πολύ καλά μπλοκαρισμένος και ο Ολυμπιακός δεν είχε λύσεις στη δημιουργία.

Συν ότι σιγά σιγά ο Αρης ισορρόπησε, κατά διαστήματα πήρε τα ηνία του ματς και σε μια, δυο περιπτώσεις φλέρταρε με το γκολ.

Όπως τελείωσε το ημίχρονο έτσι εξελίχθηκε η επανάληψη μέχρι την είσοδο του Νάτχο.

Μετά το γκολ ο Ολυμπιακός γύρισε πίσω και έδωσε μέτρα στον Αρη που πίεσε και είχε τη φάση του να ισοφαρίσει.

Δεν ήθελε και πολύ οι ερυθρόλευκοι να την πατήσουν όπως ο ΠΑΟΚ στο Περιστέρι.

Και πραγματικά απορώ με τις ομάδες αυτού του επιπέδου γιατί μόλις στο 1-0 επιλέγουν  να παίζουν τόσο αμυντικά και να επιτρέπουν στον αντίπαλο να τους δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις.

Ο Αρης βρήκε απέναντί του έναν τοίχο που άκουγε στο όνομα Σισέ, όμως δεν είναι στην αισθητική μου να παρακολουθώ έναν τόσο προβεβλημένο αμυντικό να διώχνει τη μπάλα κι όπου πάει. Λες κι έπαιζε στην αλάνα.

Σούπερ αποτελεσματικός ο Αφρικανός, όμως υπήρχαν φάσεις που θα μπορούσε να ενεργήσει διαφορετικά.

Μέχρι ενός ορισμένου σημείου κατανοώ την πίεση, αλλά στον Ολυμπιακό παίζει και οφείλει να μάθει να ζει με το άγχος. Κι αυτό ισχύει για τον κάθε Σισέ.

Ο Αρης έχασε ένα ακόμα ντέρμπι, αλλά σήμερα το πάλεψε. Είχε πάθος και ένταση στο παιχνίδι του, έτρεξε πολύ στο κέντρο που κέρδισε τις περισσότερες προσωπικές μονομαχίες, όμως έχει θέμα στην επίθεση.

Ο Γκάμα ξέρει μεγάλη μπάλα, αλλά είναι ατομιστής.

Ωραίος είναι και ο Γκαρσία, όμως στα δύσκολα δεν έχει ουσία στα τελειώματα.

Ο Αρης προσπαθεί να παίξει γρήγορα, απλώνει το παιχνίδι του, αλλά είναι εμφανές το πρόβλημα στο γκολ.