Φίλοι και κάποιοι αναγνώστες μου λένε ότι είμαι πολύ αυστηρός και άδικος με τον Μανόλο Χιμένεθ.

Σεβαστή η άποψή τους. Δεν θα μπω στη λογική αν έχουν δίκιο η, όχι, διότι αυτό είναι υποκειμενικό.

Εγώ κρίνω σύμφωνα με τα όσα βλέπω. θα ήμουν εμπαθής με τον Ισπανό αν δεν αναγνώριζα ότι έχει βάλει το χέρι του για τη δημιουργία μιας δυνατής ομάδας, όμως η πάγια θέση μου είναι ότι αυτός ο προπονητής δεν είναι για τα δύσκολα και γενικά το επίπεδο της ΑΕΚ.

Πάρτε παράδειγμα το ματς του Κιέβου που κατά γενική ομολογία η ΑΕΚ ήταν καταπληκτική και αδικείται από το 0-0 και τον αποκλεισμό.

Ο Χιμένεθ τελείωσε το ματς όπως έπρεπε να το αρχίσει. Αντί να κρατήσει τον Χριστοδουλόπουλο για το δεύτερο ημίχρονο που η Ντιναμό θα έπαιζε φουλ άμυνα, τον έβαλε από την αρχή και την ώρα που η ομάδα πίεζε και δημιουργούσε ευκαιρίες τον έκανε αλλαγή.

Με ποιο σκεπτικό; Ο Λάζαρος είχε δυνάμεις και γι’ αυτό απόρησε στην απόφαση του προπονητή.

Η ΑΕΚ τον είχε ανάγκη και ο Χιμένεθ με μία και μόνο κίνηση φρέναρε την ομάδα και την γύρισε πίσω. 

Ο Χιμένεθ θα μπορούσε να ξεκινήσει τον Γιακουμάκη η, τον Κλωναρίδη- η, και τους δύο – με εντολή να τρέξουν και να πιέσουν τους Ουκρανούς για να τους κουράσουν. 

Να κρατήσει το μηδέν στην άμυνα και να κτυπήσει στο δεύτερο ημίχρονο με τον ξεκούραστο Λάζαρο.

Μη σας πω να έμενε στον πάγκο και ο Αραούχο και να έμπαινε μαζί με τον Χριστοδουλόπουλο στην επανάληψη για να φέρουν τα πάνω κάτω.

Αυτοί οι παίκτες κάνουν τη διαφορά. Οχι ο Κλωναρίδης που από τη μία θέλει χώρο για να τρέξει κι από την άλλη φέτος δεν βλέπεται.

θα σχολιάσει κάποιος ότι αν ο Μασούντ είχε σκοράρει στην ανεπανάληπτη ευκαιρία του 51 ίσως να μην χρειαζόταν να λέγαμε τέτοια πράγματα και θα έχει δίκιο.

Όπως και στη ζωή έτσι και στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται η, δεν γίνονται για κάποιον λόγο.

Δεν έχω λόγο να κρυφτώ ότι η ΑΕΚ με ξάφνιασε με την ορμή που μπήκε στο ματς και φοβήθηκα ότι θα μείνει από δυνάμεις.

Με διέψευσε κι αυτό ήταν το πιο σημαντικό, διότι είδα μια ομαδάρα με όλη τη σημασία της λέξης. Μια ΑΕΚ που ο κόσμος της χαίρεται να την βλέπει.

Μέχρι και το 74 ήταν η καλύτερη φετινή ΑΕΚ και δεν είναι δυνατόν να βγάλω τον προπονητή από το κάδρο.

Φυσικά κι έχει βάλει τη σφραγίδα του. Δεν παύει, όμως, να του λείπει το κάτι παραπάνω και για εμένα έχει να κάνει με τον τρόπο που προσεγγίζει τα παιχνίδια.

Η φιλοσοφία του φαίνεται αμυντική, αλλά ουσιαστικά στο μυαλό του δουλεύει το πώς θα νικήσει τον αντίπαλο.

Εκεί υπάρχει κενό και δημιουργείται θέμα. Το έχουμε παρατηρήσει σε αρκετά παιχνίδια.

Ο Χιμένεθ, δηλαδή, αδικεί τον εαυτό του και μαζί την ΑΕΚ που  θα μπορούσε τώρα να ήταν μόνη πρώτη στη βαθμολογία και να πήγαινε φουλ για τίτλο.

Όχι ότι τώρα δεν μπορεί, αλλά δεν κρατά απόλυτα την τύχη στα χέρια της.