Δύο μήνες πέρασαν από τότε που ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον Ολυμπιακό στην Λεωφόρο.

Έχει δώσει οκτώ ματς κι όχι μόνο δεν έχει καταφέρει να νικήσει, αλλά στα δύο τελευταία με ΠΑΟΚ και Λαμία για το κύπελλο δέχθηκε βαριές ήττες.

Κι αν στη Θεσσαλονίκη η τεσσάρα «καταπίνεται», δεν ισχύει το ίδιο με την Λαμία, παρά το γεγονός ότι ο αγωνιστικός χώρος ήταν ακατάλληλος και το παιχνίδι δεν έπρεπε να διεξαχθεί, συν ότι ακυρώθηκε κανονικό γκολ των πρασίνων.

Άλλες εποχές μία τέτοια ταπεινωτική ήττα από μια ομάδα που μέχρι πρότινος βολόδερνε στις μικρές κατηγορίες θα είχε φέρει τα πάνω κάτω στον Παναθηναϊκό.

Και τώρα ουδείς ασχολείται. Κι αυτό είναι το πιο σοβαρό. Ότι το τριφύλλι έχει φτάσει σε αυτή την κατάντια.

Να έχει μετατραπεί σε σάκο του μποξ για μικρομεσαίες ομάδες και οι οπαδοί του να αδιαφορούν λες και είναι οι αντίπαλοί του.

Ούτε καν παρακολουθούν τα παιχνίδια της ομάδας τους. Τόσο μεγάλη είναι η πίκρα τους.

Είναι πια συνηθισμένοι από τις δικαιολογίες. Ο ίδιος δίσκος παίζει συνέχεια.

Λεφτά δεν υπάρχουν, η διοίκηση είναι για τους τύπους, οι περισσότεροι παίκτες θέλουν να φύγουν, ο προπονητής έχει μείνει μόνος του.

Ο κόσμος κουράστηκε. Πήρε λίγο τα πάνω του με την εξαιρετική εμφάνιση στο πρώτο ημίχρονο της Ξάνθης και μετά πάλι τα ίδια. Μια ομάδα με φαντάσματα.

Και το πιο σημαντικό είναι ότι πουθενά δεν φαίνεται να υπάρχει φως. Μόνο μαυρίλα.

Ο Κωνσταντίνου βγαίνει και δηλώνει αισιόδοξος, αλλά τίποτε περισσότερο. Πωλήσεις δεν γίνονται, λεφτά δεν μπαίνουν, χάος με όλη τη σημασία της λέξης.

Ο Παναθηναϊκός βαδίζει στο άγνωστο, αλλά ούτε καν με βάρκα την ελπίδα.

Και μου αρέσει που συζητάει για μεταγραφές, όταν το ταμείο είναι άδειο και δεν υπάρχει ευρώ ούτε για να πλένονται οι φανέλες στο καθαριστήριο.

Αυτά, βέβαια, μόνο στο ελληνικό ποδόσφαιρο τα συναντάς.

Κανονικά η ΠΑΕ Παναθηναϊκός δεν έπρεπε να είχε δικαίωμα απόκτησης παικτών.

Πώς γίνεται να οφείλει τόσα πολλά χρήματα σε παλιούς παίκτες, τους οποίους ανάγκασε να το καταγγείλουν στις αθλητικές αρχές και να κάνει μεταγραφές;

Φαντάζεστε, για παράδειγμα, τον Ταυλαρίδη, ο οποίος έχει πληρώσει την Εφορία χωρίς να έχει εισπράξει χρήματα, πώς θα αισθανθεί όταν διαβάσει ότι ο Παναθηναϊκός πήρε τον τάδε παίκτη;

Και ταυτόχρονα απορώ με παίκτες σαν τον Οικονόμου, ο οποίος έφυγε από τον Πανιώνιο και πήγε να παίξει σε αυτόν τον Παναθηναϊκό.

Ο δε Ουζουνίδης πραγματικά έχει ξεπεράσει τα όριά του και αν μη τι άλλο δείχνει στην πράξη την αγάπη του και τον σεβασμό του σε αυτόν τον σύλλογο που υπηρέτησε και σαν ποδοσφαιριστής.

Σαφώς έχει τις ευθύνες του, αλλά μέχρι εκεί που του αναλογούν. Στο κάτω κάτω της γραφής και για να τα λέμε όλα δεν είναι προπονητής μιας κανονικής ομάδας.

Εδώ στη κυριολεξία δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο. Ό,τι σχέδιο και να κάνει ξέρει πως θα πάει στο βρόντο.

Γι’ αυτό πριν καιρό έγραψα ότι αναγκαστικά πρέπει να στηριχθεί σε πιτσιρικάδες και στους παίκτες που δεν έχουν εκδηλώσει τάσεις φυγής και είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν σε κάθε βαθμό δυσκολίας.

Διαφορετικά δεν γίνεται. Ο Ουζουνίδης φέρεται αποφασισμένος να προχωρήσει μέχρι εκεί που δεν παίρνει.

Αυτή την εποχή είναι η μοναδική αξιόπιστη σταθερά του Παναθηναϊκού.