Μετά την ήττα από την ΑΕΚ στο κύπελλο, κάποιοι στον Παναθηναϊκό έκαναν λες και ήρθε το τέλος του κόσμου.

Και τότε είχα επισημάνει ότι ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλη ομάδα και στη συνέχεια θα δείξει χαρακτήρα.

Όπως έγινε στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και αυτή την εβδομάδα με την Χίμκι και την Εφές.

Ειδικά απόψε το τριφύλλι πήρε μια τεράστια νίκη, διότι του δίνει ηθικό για τη συνέχεια κι αν εκμεταλλευτεί το καλό του πρόγραμμα μπορεί να βρεθεί στις ψηλές θέσεις της βαθμολογίας.

Με τους Ρώσους αυτός που έβγαλε μάτια ήταν ο Ντένμον και με τους Τούρκους καθάρισε ο Καλάθης, ο οποίος έκανε ένα παιχνίδι αντάξιο της θέσης που έχει στους πράσινους.

Ήταν ηγέτης με όλη τη σημασία της λέξης. Αυτός οδήγησε την ομάδα του στη νίκη και την σφράγισε στο τέλος ο Γκιστ, που με την βοήθεια του Καλάθη, έκανε το καθοριστικό κόψιμο στον Μακ Κόλουμ.

Το θέμα είναι ο Καλάθης να έχει σταθερότητα στην απόδοσή του και να ξέρει ο Πασκουάλ τι ακριβώς μπορεί να πάρει από αυτόν τον παίκτη.

Αυτό, βέβαια, λίγο πολύ ισχύει για όλους τους παίκτες, αλλά όπως και να το κάνουμε οι βασικοί είναι βασικοί.

Άλλες απαιτήσεις έχει ο Ισπανός από τον Καλάθη, τον Ρίβερς και τον Σίνγκλεντον κι άλλες από τον Βουγιούκα, τον Ντένμον και τον Λοτζέσκι.

Σημασία έχει ότι ο Παναθηναϊκός κατάφερε να προσαρμοστεί στον ρυθμό της Εφές και χωρίς να εντυπωσιάσει, όπως με την Χίμκι, πήρε αυτό που ήθελε.

Δείγμα ότι η ομάδα βρίσκεται σε καλό φεγγάρι κι έχει αυτοπεποίθηση.

Και το πιο σημαντικό είναι ότι δείχνει μεγάλες δυνατότητες που του ανοίγουν την όρεξη…

Τρεις σερί νίκες είναι αυτές και, μάλιστα, οι δύο εκτός έδρας.

Στα ματς που πέρυσι ο Παναθηναϊκός είχε πρόβλημα και αντέδρασε προς το τέλος της πρώτης φάσης.

Αυτό που μου άρεσε απόψε ήταν ότι οι πράσινοι δεν το έβαλαν κάτω στην τέταρτη περίοδο όταν δέχθηκαν ένα 10-0 κι από εκεί που ήταν πέντε πόντους μπροστά βρέθηκαν πέντε πόντους πίσω.

Τότε μίλησε η φανέλα και η εμπειρία σε συνδυασμό με την δεδομένη αξία των παικτών που διαθέτει ο Παναθηναϊκός.

Είναι μεγάλη ιστορία να έχεις Καλάθη, Γκιστ και Σίνγκλεντον, συν έναν Ρίβερς που μπορεί να σου σκοράρει από παντού και σε πολύ κομβικά σημεία.

Και για να το βγάλω από μέσα μου, στην Ευρωλίγκα δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή από το να βλέπουμε και τις δύο ομάδες μας να κερδίζουν στην Πόλη.

Να αποκατασταθεί η τάξη. Ποιο τουρκικό μπάσκετ μπροστά μας;