Πολλά χρόνια πίσω γύρισα βλέποντας τον προημιτελικό του κυπέλλου μπάσκετ ανάμεσα στον Αρη και τον ΠΑΟΚ.

Η παρουσία του Παναγιώτη Γιαννάκη στον κίτρινο πάγκο και η εξέδρα των αρειανών οπαδών μου θύμισαν τα αξέχαστα βράδια που ολόκληρη η χώρα καθηλωνόταν στις τηλεοράσεις για να απολαύσει τον Αρη του Γκάλη, του Γιαννάκη και του Ιωαννίδη.

Μέχρι τα θέατρα έκλειναν τότε. Οι Έλληνες είχαν γίνει αρειανοί λόγω της ομαδάρας που είχαν τότε οι Θεσσαλονικείς.

Ο Αρης έζησε μεγαλεία και είναι θλιβερό να βλέπεις την πτωτική του πορεία εδώ και χρόνια.

Υποτίθεται ότι κάτι πήγε να κάνει με αυτόν τον Λάσκαρη, αλλά πάλι τα ίδια.

Καλά που τώρα υπάρχει ο Γιαννάκης και ο κόσμος πήρε λίγο τα πάνω του.

Βοήθησε, βέβαια και το τοπικό ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ.

Οι δύο ομάδες δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που βλέπαμε πολύ παλιά, όμως το όνομα τους, η φανέλα τους, η αντιπαλότητά τους πάντα δίνει ένα άλλο χρώμα.

Ο Αρης, αν και ανέτοιμος, πήρε την πρόκριση καθαρά λόγω έδρας και Γιαννάκη. Είναι η αύρα του τέτοια.

Το θέμα, όμως, είναι να μην τιναχτούν όλα στον αέρα.

Φαίνεται ότι εξακολουθεί να υπάρχει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα και θα είναι κρίμα κι άδικο ο λαοφιλής Αρης να ξαναφάει δυνατό χαστούκι.

Ο Λάσκαρης έταξε πολλά κι έκανε πολύ λίγα.

Κι επειδή εκτιμώ ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της ΚΑΕ, το καλύτερο θα είναι να βρει την κατάλληλη διάδοχη κατάσταση για να μην μπλέξει ο Αρης σε περιπέτειες.

Δεν ξέρω αν βαθιά μέσα του γνωρίζει τι σημαίνει Αρης, διότι οι μέχρι τώρα κινήσεις του δείχνουν έναν άνθρωπο που αποφεύγει να εξετάζει το αύριο…

Η περσινή ομάδα είναι απλήρωτη και η φετινή μάλλον βαδίζει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Όταν συμφώνησε ο Γιαννάκης περίμενα να αλλάξουν τα πράγματα, όμως δεν βλέπω φως στο βάθος του τούνελ.

Ο ΠΑΟΚ δεν είχε Κόνιαρη και Χαραλαμπόπουλο, όμως ο κόσμος του είναι προσγειωμένος στην πραγματικότητα.

Δεν υπάρχει χρήμα, άρα δεν περιμένουν πολλά πράγματα.