Θεωρώ ότι απόψε η εθνική μας έκανε χαρακίρι. Έχασε ένα δικό της παιχνίδι για δύο λόγους.

Από την κούραση και την έλλειψη εμπειρίας του προπονητή.

Στο πρώτο ημίχρονο οι διεθνείς μας έπιασαν πολύ καλή απόδοση και άνετα είχαν τον έλεγχο του ματς.

Σου έδιναν την εντύπωση ότι βρίσκονται σε καλή αγωνιστική και ψυχολογική κατάσταση και εύκολα η, δύσκολα θα είναι οι νικητές.

Μετά, όμως, τα μέσα της τρίτης περιόδου η Ρωσία άρχισε να ροκανίζει τη διαφορά που είχε φτάσει και τους 13 πόντους.

Τότε έγινε αισθητή η κούραση των καθοριστικών μας παικτών και ειδικά των Σλούκα, Πρίντεζη και Καλάθη.

Εκεί χρειαζόταν η εμπειρία ενός προπονητή επιπέδου Ευρωλίγκας για να διαχειριστεί την κατάσταση.

Διότι όπως και να το κάνουμε ο Μίσσας δεν είχε απαντήσεις στα προβλήματα που παρουσιάστηκαν με τα τρεξίματα στην άμυνα, τα σουτ και τα ρημπάουντ.

Με την κόπωση, άλλωστε, το ένα φέρνει το άλλο.

Οι παίκτες μας έμειναν από δυνάμεις και έτσι έδωσαν την ευκαιρία στους αντιπάλους να πάρουν τα πάνω τους και στο τέλος να κερδίσουν τον αγώνα.

Σε καμιά περίπτωση η Ρωσία δεν ήταν καλύτερη από τη δική μας ομάδα. Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.

Για 25 λεπτά η εθνική έπαιξε πολύ ωραίο μπάσκετ, έβγαλε ενέργεια, ομαδικό πνεύμα και είχε αυτοπεποίθηση.

Μετά, όμως, τα πόδια δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν την καρδιά.

Κι όπως και να το κάνουμε δεν γίνεται οι Σλούκας, Καλάθης, Παπανικολάου, Πρίντεζης και Μπουρούσης να παίζουν κοντά στα 35 λεπτά ο καθένας.

Λογικό ήταν να τα φτύσουν. Ούτε μου λέει κάτι ότι ο Μίσσας προσπάθησε να κάνει ροτέισον, αλλά δεν του βγήκε.

Σημασία έχει πότε και πώς κάνεις τις αλλαγές, συν το πόσο βοηθάς εσύ ο ίδιος σαν προπονητής τους παίκτες που καλούνται από τον πάγκο να βάλουν πλάτη στα δύσκολα.

Έχω την αίσθηση ότι με άλλον τεχνικό και πολύ καλύτερη προετοιμασία η εθνική ομάδα θα κέρδιζε τους Ρώσους και θα έμπαινε στην ζώνη των μεταλλίων.

Το θέμα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα και πώς θα αποφύγουμε τα ίδια λάθη.