Το μεγάλο πρόβλημα στον Παναθηναϊκό δεν είναι μόνο το οικονομικό και η ανικανότητα της  διοίκησης να αντεπεξέλθει.

Αλλά η έλλειψη σεβασμού των παραγόντων απέναντι στον σύλλογο.

Κλήθηκαν να υπηρετήσουν μία από τις παραδοσιακές δυνάμεις του ελληνικού ποδοσφαίρου και συμπεριφέρονται λες και κάνουν χάρη σε κάποιο ερασιτεχνικό σωματείο που πριν από αυτούς δεν είχε στον ήλιο μοίρα.

Ο Νίκος Λυμπερόπουλος τα βρόντηξε διότι συνειδητοποίησε ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι αυτός που ήταν όταν έπαιζε ποδόσφαιρο.

Γνώριζε τα προβλήματα, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το θέμα είναι τόσο σοβαρό που η ΠΑΕ δυσκολεύεται ακόμα και να πληρώνει μισθούς απλών υπαλλήλων των 700 ευρώ.

Έπεσε από τα σύννεφα κι έκανε υπομονή γιατί ο Αλαφούζος του έλεγε ότι σύντομα θα βρεθεί λύση.

Κι όταν ο Λυμπερόπουλος διαπίστωσε ότι τα πράγματα ξεφεύγουν πήρε το καπελάκι του κι έφυγε.

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, ημέρα με την ημέρα συρρικνώνεται και κανενός το αυτί δεν ιδρώνει.

Είναι συγκλονιστικό να διασύρεται ο σύλλογος με προσφυγές για 15.000 ευρώ όπως κατέθεσε ο Ελληνας ατζέντης του Γερμανού αμυντικού Γενς Βέμερ.

Πώς γίνεται να είσαι παράγοντας του Παναθηναϊκού και να επιτρέπεις κάτι τέτοιο; Η, δεν τον πονάς η, έχεις συμβιβαστεί με την σκληρή πραγματικότητα ότι πλέον αυτή η ομάδα βρίσκεται σε συνεχή κατηφόρα και σου είναι αδύνατον να τη σταματήσεις.

Στον παλιό Παναθηναϊκό γινόταν «σκοτωμός» ποιος παίκτης θα πρωτοφορέσει τη φανέλα του.

Και σήμερα ουδείς πρωτοκλασάτος ποδοσφαιριστής ενδιαφέρεται να αγωνιστεί σε αυτή την ομάδα.

Λογικό δεν είναι όταν ακούει και διαβάζει ότι οι παίκτες είναι απλήρωτοι και αναγκάζονται να κάνουν προσφυγές για να μην χάσουν τα χρήματά τους;

Καλά κάνει ο Μαρίνος Ουζουνίδης και προσπαθεί να «φτιάξει» τους παίκτες λέγοντάς τους ότι η ομάδα θα είναι καλύτερη από πέρυσι.

Αυτό πρέπει να λέει. Προπονητής είναι. Αλλά χωρίς βενζίνα το αμάξι δεν μπορεί να κινηθεί.

Δύο είναι οι δρόμοι. Η, φεύγεις γιατί αποδείχθηκες πολύ λίγος για τα κυβικά ενός Παναθηναϊκού η, κάνεις τα πάντα να φανείς αντάξιος του ονόματός του. Από τη στιγμή που έχεις αποφασίσει να μείνεις είσαι υποχρεωμένος να οργανωθείς και να λειτουργήσεις ανάλογα.

Άλλες είναι οι απαιτήσεις του Λεβαδειακού κι άλλες ενός Παναθηναϊκού.

Για παράδειγμα δεν μπορείς να ξεπουλάς έναν Μπεργκ γιατί δεν έχεις μαντήλι να κλάψεις. Δώστον, αλλά με αξιοπρέπεια.

Ούτε να πηγαίνεις εσύ στην Αραβία, ούτε να παρακαλάς να εισπράξεις καλή προκαταβολή για να βουλώσεις τρύπες.

Όπως του Εσιέν που τον έφερες «κουτσό» και τον χρυσοπληρώνεις ακόμα από ασχετοσύνη. Όλα αυτά είναι ξένα για τον Παναθηναϊκό.

Ασφαλώς η ομάδα δεν είναι το θηρίο που ήταν παλιότερα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να πέφτει τόσο χαμηλά.

Ακόμα και οι ολυμπιακοί δεν το θέλουν αυτό, διότι είχαν μάθει ότι ο μεγάλος αντίπαλός τους ήταν ο Παναθηναϊκός.

Κι όσο ήταν δυνατός, άλλο τόσο προσπαθούσε να είναι και η ομάδα τους. Και το ανάποδο. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα.

Ο ένας ανταγωνίζεται τον άλλον. Δυστυχώς, αυτή την νέα ποδοσφαιρική εποχή το τριφύλλι διατηρεί μόνο το όνομα και ο κόσμος του μένει «ζωντανός» από τα μεγαλεία του χθες.

Η υπομονή του εξαντλείται κι αυτό φάνηκε από τις αντιδράσεις των οργανωμένων σε βάρος του Παναγόπουλου μέσα στα γραφεία της ΠΑΕ.

Άσχημες καταστάσεις, αλλά ενδεικτικές του κλίματος που έχει διαμορφωθεί.

Ο Παναθηναϊκός θυμίζει ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί…

ΥΓ: Το κείμενο δημοσιεύεται στην Realnews