Το πρωτάθλημα βρίσκεται προς το τέλος του και η ομάδα που έχει κλέψει τις εντυπώσεις είναι ο Πανιώνιος.

Μαθηματικά έχει ελπίδες να κατακτήσει τον τίτλο, αλλά και να μην τα καταφέρει, που είναι το λογικό, για τους υπερήφανους Νεοσμυρνιώτες το καμάρι τους είναι ήδη πρωταθλητής στις καρδιές τους.

Πόσοι, άλλωστε, ουδέτεροι, ακόμα και οπαδοί του Ολυμπιακού, έχουν πει από μέσα τους «ας το έπαιρνε και μια φορά ο Πανιώνιος να γίνει η Λέστερ της Ελλάδας».

Για τον «Ιστορικό» μόνο το γεγονός ότι φιγουράρει στην δεύτερη θέση της βαθμολογίας, και κυνηγάει τον Ολυμπιακό στις τελευταίες πέντε αγωνιστικές ισοδυναμεί με τίτλο.

Όσο και χάλια να είναι από την αρχή της σεζόν οι άλλοι τρεις μεγάλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι και μικρό πράγμα να έχεις από πίσω σου ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκό και ΑΕΚ… Και, μάλιστα, πανάξια. 

Ο Πανιώνιος το έχει αποδείξει σε όλα τα γήπεδα της Σούπερ Λίγκας και ειδικά μέσα στο Καραϊσκάκη που σπάνια βλέπουμε τον Ολυμπιακό να χάνει από θεωρητικά μικρές ομάδες. 

Οι «κυανέρυθροι», όμως, δεν δέχονται να τους αποκαλούν μικρούς.

Στα μάτια της διοίκησης, των παικτών, του προπονητή και του κόσμου τους η ομάδα τους είναι ξεχωριστή κι έχει το δικό της μέταλλο.

Κι αυτό το τονίζω, διότι στην αρχή της καριέρας μου και για έξι χρόνια έκανα, σχεδόν, καθημερινό ρεπορτάζ στη Νέα Σμύρνη κι έζησα από πολύ κοντά το τι εστί Πανιώνιος.

Δεν είναι τυχαίο που ο αρχηγός του, ο Κόρμπος, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί μιλάει για το οικογενειακό κλίμα της ομάδας. Έτσι ήταν πάντα.

Γι’ αυτό εδώ και πολλές δεκαετίες αναδείκνυε παικταράδες σαν τους Μαύρο, Αναστόπουλο, Σαραβάκο και τόσους άλλους…

Και συνεχίζει να το κάνει. Είναι τέτοια η ατμόσφαιρα του γηπέδου, των αποδυτηρίων, των απλών φιλάθλων που στον Πανιώνιο ο νεαρός παίκτης ξεχνάει τη …μπάλα και μαθαίνει πραγματικά τι σημαίνει ποδόσφαιρο.

Τα τελευταία χρόνια πόσοι και πόσοι παίκτες πήγαν στον Πανιώνιο ως αποτυχημένοι η, λίγοι και τώρα κτυπάνε μεταγραφές.

Πάρτε για παράδειγμα τον Κόρμπο που έχει περάσει από αρκετές ομάδες.

Την φετινή χρονιά είναι καταπληκτικός. Χαφάρα με τα όλα της. Που; Μόνο στον Πανιώνιο.

Θυμίζω και τον Μπακασέτα, ο οποίος έχτισε το όνομά του σε αυτή την ομάδα κι από εκεί πήγε στην ΑΕΚ.

Το ίδιο και ο Χατζηισαϊας κι άλλα παιδιά πρόσφατα. Έλληνες και ξένοι.

Και τώρα όλοι μιλούν για τους Ρισβάνη, Σιώπη, Βλάχο, Μπεν, Οικονόμου, Φούντα, Σαββίδη, Τασουλή, Γιαννιώτη κι άλλους.

Αμφιβάλλω αν η καριέρα τους θα ήταν ίδια σε άλλη ομάδα.

Γιατί στον Πανιώνιο; Επειδή του έκανε καλό η μη αδειοδότηση.

Αναγκαστικά στράφηκε στα ελληνόπουλα και έχει βρει τον ιδανικό δρόμο να φτιάχνει καλούς παίκτες, να τους δένει μεταξύ τους και να στηρίζεται στο σύνολο.

Έτσι εξηγείται γιατί δεν επηρεάζεται από τις πωλήσεις, ούτε αν υπάρχουν τραυματίες και τιμωρημένοι. Πάνω απ’ όλους και όλα είναι η ομάδα.

Αυτό υπηρετούν οι πάντες σε αυτόν τον σύλλογο. Είναι το μότο τους. Δεν υπάρχει κανένα μυστικό, η μαγικό ραβδάκι.

Ακόμα και ο Μιλόγεβιτς, που ήρθε από το πουθενά, πάτησε πάνω στην καλή δουλειά του Ουζουνίδη και μπόρεσε να κάνει την υπέρβαση με μια καθαρά ελληνικότατη ομάδα.

Σύμμαχός του η έλλειψη άγχους που βοήθησε τους παίκτες να παρουσιάσουν πράγματα που ίσως ούτε οι ίδιοι ήξεραν ότι είχαν μέσα τους.

Και για να δανειστώ μια μοναδική φράση από τον Νίκο Καζαντζάκη, ο Πανιώνιος γράφει ιστορία γιατί έφτασε εκεί που δεν μπορούσε…

ΥΓ.: Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Realnews