Είναι μαχαιριά να δέχεσαι την ισοφάριση στο 90, αλλά το αποψινό 1-1 ήταν ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα για την εθνική μας ομάδα.

Γιατί; Διότι είμαστε μόνοι μας δεύτεροι, πήραμε τεράστια ψυχολογία ενόψει του κρίσιμου ματς στη Βοσνία και θυμίσαμε κάτι από την ομάδα του 2004.

Όχι σε αξία, αλλά στο στιλ παιχνιδιού και στην ψυχή που έβγαλαν όλοι οι παίκτες.

Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες το ματς το είχαμε χρεωμένο σαν ήττα.

Να, όμως, πώς ήρθαν τα πράγματα και η ομάδα, ενώ πήρε τον χρυσό βαθμό, είναι στενοχωρημένη που ισοφαρίστηκε στο τέλος από την εξαιρετική ενέργεια του Λουκάκου.

Με 11 παίκτες ίσως να είχαμε κερδίσει.

Η αποβολή του Ταχτσίδη στο 65 έπαιξε τον ρόλο της, διότι η ομάδα κλείστηκε στα καρέ της και οι παίκτες κουράστηκαν από την υπερπροσπάθεια.

Δεν το συζητώ ότι σαν ταλέντο και ομάδα οι Βέλγοι είναι κλάσεις ανώτεροι.

Έτσι, όμως, όπως εξελίχθηκε ο αγώνας κι αυτοί πρέπει να είναι ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα.

Σαφώς είχαν την πλήρη υπεροχή, έχασαν ευκαιρίες με τον Φελαϊνί στο πρώτο ημίχρονο και τους Μέρτενς , Λουκάκου στην επανάληψη, όμως τα βρήκαν μπαστούνια από την θαυμάσια ελληνική άμυνα που ήταν στημένη ιδανικά.

Η εθνική κτύπησε στην μοναδική ευκαιρία που της παρουσιάστηκε και σε αυτή τη φάση ο Μήτρογλου έδειξε την ποιότητά του ως σκόρερ.

Επιθετικά η εθνική μας ήταν τελείως ακίνδυνη, διότι οι παίκτες είχαν στο μυαλό τους πώς θα παίξουν καλύτερη άμυνα και θα αποφύγουν το γκολ.

Έπρεπε να είναι λίγο πιο τολμηροί και να πάρουν μέτρα.

Είχαν τη δυνατότητα, διότι οι Βέλγοι δεν φημίζονται για την αμυντική τους λειτουργία και στο πρέσινγκ έχουν θέμα.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Σκίμπε είχε δουλέψει με τους παίκτες σωστά, η ομάδα ήταν διαβασμένη και έτοιμη να αντιμετωπίσει μία από τις κορυφαίες ομάδες του κόσμου.

Περιμέναμε, άλλωστε, ότι θα κατέβουμε αμυντικά.

Αυτή είναι η Ελλάδα και μόνο έτσι μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο μας που είναι η πρόκριση στα τελικά του Μουντιάλ.

Ο καθένας υπηρετεί το ποδόσφαιρο που μπορεί να παίξει.

Η ελληνική ομάδα έχει καθαρά αμυντική φιλοσοφία κι αυτό εκμεταλλεύεται.

Έτσι πετύχαμε και το θαύμα της Πορτογαλίας.

Είμαστε χαμένοι από χέρι αν παίξουμε διαφορετικά και όλοι θυμόμαστε τι πάθαμε επί Ρανιέρι…

Αξίζουν πολλά μπράβο στον προπονητή και τους παίκτες και ιδιαίτερα τους Καπίνο, Σωκράτη, Μανωλά  και Σάμαρη.

Ήταν οι κορυφαίοι, όμως και οι υπόλοιποι παίκτες ανταποκρίθηκαν στους ρόλους τους, έτρεξαν πολύ κι έβγαλαν τρομερή ενέργεια.