Επανέρχομαι στο χθεσινό θέμα περί πρωταθλητισμού.

Κι αυτά που θα γράψω ισχύουν για τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ που αυτό το διάστημα είναι πιο πολύ στα πάνω της.

Για να κάνει, λοιπόν, μια ομάδα πρωταθλητισμό πρώτα πρώτα θα πρέπει να διαθέτει το κατάλληλο υλικό σε παίκτες και τεχνική ηγεσία.

Από εκεί και πέρα να αποκτήσει τη νοοτροπία του νικητή και να έχει συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να κερδίζει τα περισσότερα ματς.

Ειδικά τα εκτός έδρας κι αν είναι δυνατόν όλα με τους μικρούς.

Αυτά τα αποτελέσματα είναι τα πιο σημαντικά.

Τα ντέρμπι είναι περισσότερο για τον κόσμο και γενικά το επικοινωνιακό παιχνίδι. Η ουσία είναι αλλού.

Έπειτα κομβική σε αυτή την προσπάθεια είναι η συμμετοχή της διοίκησης και ιδιαίτερα του αφεντικού.

Ας υποθέσουμε ότι μιλάμε για τον Παναθηναϊκό.

Ο Αλαφούζος θα πρέπει να πιστεύει στον τίτλο και να το δείχνει παντού.

Στον προπονητή, τους παίκτες, τους άλλους παράγοντες, τους οπαδούς, τον Τύπο.

Ο πρωταθλητισμός ξεκινά από ψηλά και περνάει σε όλη την ομάδα.

Διότι αν το ποδοσφαιρικό τμήμα δεν αισθανθεί την πίεση από το αφεντικό η, αν έχει την αίσθηση ότι ο πρόεδρος δεν πιστεύει σε αυτό, τότε το παιχνίδι έχει χαθεί πριν καν αρχίσει.

Και προσέξτε αυτή την λεπτομέρεια. Ο ιδιοκτήτης που ασχολείται πραγματικά και ουσιαστικά δεν φαίνεται μόνο από τις μεταγραφές, αλλά από την καθημερινότητα.

Από το πώς αντιδρά σε πάρα πολλά προβλήματα και θέματα που προκύπτουν.

Εκεί δείχνει τις προθέσεις του.

Αν, λοιπόν, ο Αλαφούζος είναι εξαφανισμένος η, χαϊδεύει τους παίκτες, έχετε γεια βρυσούλες.

Σαφώς δεν είναι Μαρινάκης η, Μελισσανίδης, όμως και με το δικό του στιλ, αν θέλει, μπορεί να αλλάξει την κατάσταση και οι ποδοσφαιριστές να τον νιώσουν πιο κοντά τους.

Αφήστε τι γίνεται στο εξωτερικό και περισσότερο στην Αγγλία.

Εδώ μιλάμε για την Ελλάδα που και ο πρόεδρος… παίζει μπάλα.

Είτε στο παρασκήνιο, είτε στην ίδια του την ομάδα.

Με απλά λόγια ο Αλαφούζος οφείλει να ενεργοποιηθεί, εφόσον, βέβαια, υπάρχει πλάνο πρωταθλητισμού.

Το ίδιο ισχύει και για τον Μελισσανίδη που ξέρει το κουρμπέτι, όμως για δικούς του λόγους κρατά… αποστάσεις και αναφέρομαι στα εσωτερικά της ΑΕΚ.

Δεν είναι, δηλαδή, ο παλιός Μελισσανίδης που ασχολιόταν από το πρωί μέχρι το βράδυ για τα πάντα.

Τώρα είναι μέγας και τρανός, διαχειρίζεται πολλά λεφτά σε ολόκληρο τον κόσμο και δεν έχει τον απαραίτητο χρόνο.

Έχει πάθος, όμως, με την ομάδα και η εμπειρία του είναι τέτοια που μπορεί να τα κουμαντάρει.

Ο δε Σαββίδης το έχει πάρει στραβά από την αρχή.

Νομίζει ότι με τα χρήματα λύνονται όλα.

Λάθος που βλέπει, αλλά δεν μπορεί να βρει τη λύση, διότι η απόσταση από το Ροστόφ είναι μεγάλη.

Δεν φτιάχνονται έτσι οι μεγάλες ομάδες.

Ακόμα κι αν έχεις εξασφαλίσει να μη σε πειράζει η διαιτησία.

Να ποιος είναι ο ΠΑΟΚ. Χωρίς κανένα πρόβλημα από τη διαιτησία έχει χάσει από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και Πανιώνιο.

Που να πάει με τόσες ήττες στην Αθήνα;

Εδώ είναι ανίκανος να κερδίσει τον Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη.

Τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή η ομάδα σε φιλοσοφία και νοοτροπία δεν λύνονται μέσω skype…