Στα φιλικά παιχνίδια αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι η εμφάνιση της ομάδας και η απόδοση κάθε παίκτη ξεχωριστά.

Απόψε τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο χρήσιμο για την εθνική μας ομάδα.

Όχι μόνο γιατί κέρδισε για πρώτη φορά στην ιστορία της την Ολλανδία, αλλά διότι είχε ανάγκη ένα τέτοιο διπλό.

Με άλλο αέρα το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα ξεκινήσει την Τρίτη τις υποχρεώσεις του κόντρα στο Γιβραλτάρ για τα προκριματικά του Μουντιάλ της Ρωσίας.

Και μην μπει πει κανείς ποιο Γιβραλτάρ, διότι ακόμα δεν έχουμε συνέρθει από τις δυνατές σφαλιάρες των Φερόε…

Σίγουρα η Ολλανδία δεν είναι αυτή που ήταν, όμως και η δική μας εθνική ψάχνεται μετά το ναυάγιο στην προηγούμενη διοργάνωση.

Συνεπώς η νίκη με 2-1 είναι σπουδαία από κάθε πλευρά.

Κερδίσαμε τους Ολλανδούς μέσα στο σπίτι τους κι αυτό σημαίνει ότι η ψυχολογία των παικτών είναι πια στα ύψη.

Η εθνική δεν θάμπωσε με την εικόνα της, αλλά είχε καλή παρουσία, έπαιξε ακομπλεξάριστα και έδειξε χαρακτήρα.

Δεν τα έχασε με το φτηνό γκολ που πρόσφερε στους αντιπάλους, αντέδρασε, ισοφάρισε κι έφτασε στη νίκη γιατί την πίστευε…

Ο Σκίμπε ξεκίνησε με 4-2-3-1 και στο δεύτερο ημίχρονο γύρισε την ομάδα πίσω με 4-4-1-1, όμως ενίσχυσε το κέντρο και έπαιξε έξυπνα με αντεπιθέσεις.

Αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί της ομάδας κι έτσι πρέπει να παίζει.

Όπως ο Ρεχάγκελ και ο Σάντος.

Κάτι τέτοιο πάει να φτιάξει ο νυν ομοσπονδιακός τεχνικός κι έχω την αίσθηση ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο.

Η εθνική ήταν οργανωμένη, σοβαρή, διαβασμένη και οι παίκτες φάνηκαν ορεξάτοι και έτοιμοι να μπουν στη μάχη της πρόκρισης.

Υπήρχαν διαστήματα που αγωνίζονταν με τέτοια ψυχή σαν να πρόκειται για επίσημο ματς.

Κι αυτό στα δικά μου μάτια λέει πολλά…

Όλοι οι παίκτες προσπάθησαν για το καλύτερο.

Ακόμα κι ο Φορτούνης που είναι εκτός ρυθμού και θέλει χρόνο για να συνέρθει.

Μου έκανε, πάντως, εξαιρετική εντύπωση ο Μήτρογλου, ο οποίος έχει αδυνατίσει, παίζει πολύ πιο ώριμα και είναι διαφορετικός στην τακτική.

Το όπλο του είναι η άψογη τεχνική του κατάρτιση και φυσικά έχει τον τρόπο του να βρίσκεται στην κατάλληλη θέση για να σκοράρει.

Μεγάλη δουλειά να υπάρχουν κεντρικοί αμυντικοί σαν τους Παπασταθόπουλο, Μανωλά και Κυριάκο Παπαδόπουλο, ενώ πολύ καλός ήταν πάλι ο Τζαβέλλας, ο οποίος μπορεί να κάνει πολλές δουλειές.

Ο Σάμαρης παίζει πια με αυτοπεποίθηση και βοήθησε τον Μανιάτη που έχει τα δικά του με τον Ολυμπιακό.   

Ο Γιαννιώτας είναι μια καλή περίπτωση κυρίως για εκτός έδρας ματς που η ομάδα θα κυνηγάει πολύ την κόντρα.

Σε γενικές γραμμές ο Σκίμπε έχει λύσεις όταν η εθνική θα παίζει πίσω από την μπάλα.

Το πρόβλημα αρχίζει στο ποδόσφαιρο κατοχής και δημιουργίας φάσεων.

Εκεί υστερούμε, διότι δεν διαθέτουμε τα απαραίτητα ποδοσφαιρικά εργαλεία.

Γι’ αυτό λέω και ξαναλέω ότι η μοναδική μας ελπίδα είναι η πετυχημένη συνταγή Ρεχάγκελ και Σάντος.

Άμυνα από μπετόν, πολυπρόσωπο κέντρο, αντεπιθέσεις και πάνω απ’ όλα ελληνική ψυχή.